Κατ' αυτήν την μεγάλην ημέραν
κατά την οποίαν εορτάζομεν την γέννησιν του Σωτήρος Χριστού, την από
Θεού ειρήνην και ευλογίαν ως χαιρετισμόν εόρτιον απευθύνομεν προς
πάντας.
Είναι
ο πλέον επίκαιρος χαιρετισμός, διότι ο Ιησούς Χριστός ως «Αρχων
ειρήνης» αναμένετο υπό των Προφητών. Ως «επί γης ειρήνην»
ανήγγειλαν την γέννησιν Του, οι Αγγελοι ψάλλοντες εις τους ουρανούς
τον ύμνον «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γη ειρήνης, εν ανθρώποις
ευδοκία». Ο Κύριος την ευχήν της ειρήνης χρησιμοποιεί ως
χαιρετισμόν και ευχήν προς τους Αποστόλους, λέγων « ειρήνη υμίν»,
εμακάρισε δε εις την επί του όρους ομιλία Toυ τους ειρηνοποιούς λέγων
«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται».
Αλλά την ειρήνην και ως πνευματικήν Tου κληρονομίαν αφήκεν ο Κύριος
στους Αποστόλους αλλά και στους αξίoυς του ονόματος των, χριστιανούς
κατά την συγκινητικήν τελευταίαν ομιλίαν Του κατά την ώραν του
Μυστικού Δείπνου «ειρήνην, είπεν, αφίημι υμίν, ειρήνην την
εμήν δίδωμι υμίν ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν εγώ δίδωμι υμίν». Δεν
είχε υλικά αγαθά να τους αφήσει, τους αφήνει πνευματικά αγαθά.
Τους αφήνει την αγάπη για την οποία είχεν ομιλήσει πρωτύτερα. Την
αγάπη την οποία εδίδαξεν με το παράδειγμα της ιδικής Του αγάπης. Τούς
αφήκε την ομόνοια για την οποίαν ιδιαιτέρως επέστησε την προσοχήν των
και την επιθυμίαν Του, «ίνα πάντες εν ώσιν». Τους αφήκε την
ειρήνη κάνοντας μάλιστα διάκρισιν μεταξύ της υποκριτικής ή έστω
προσκαίρου ειρήνης του κόσμου και της ιδικής Του ειρήνης, της
πραγματικής ειρήνης, η οποία δεν γνωρίζει δόλον και υστεροβουλίαν. Την
από Θεού ειρήνην την πάντα νουν υπερέχουσαν. Για τούτο λέγει «Ειρήνην
την εμήν, την ιδικήν μου ειρήνην, δίδωμι υμίν».
Αυτή η ειρήνη έγινε πραγματικότης στη ζωή των Αποστόλων και των πρώτων
Χριστιανών και ένοιωθαν την ειρήνη αυτή στη συνειδησή τους έστω και αν
ο γύρω απ αυτούς κόσμος δεινοπαθούσε από διαμάχες και πολέμους ή έστω
και αν οι ίδιοι κατεδιώκοντο από τον κόσμο της απιστίας. Δια τούτο με
σταθερή πίστη και καύχηση ο απόστολος Παύλος διεκήρυττε «Χριστός εστίν
η ειρήνη ημών» και συνιστούσε και προέτρεπε τους Χριστιανούς
λέγοντας «ει δυνατόν μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύετε». Διά τούτο και η
Εκκλησία μας σε κάθε Λειτουργία παρακαλεί τον Θεόν «υπέρ της άνωθεν
ειρήνης» και στην συνέχεια « υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος
κοσμου».
Την επικράτησιν αυτής της ειρήνης ιδιαιτέρως ευχόμεθα κατά την
σημερινήν ημέραν της εορτής της γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού, του
Θεού της ειρήνης, σήμερα στην εποχή κατά την οποία συνταράσσονται
εκατομμύρια ανθρώπων από την τρομοκρατίαν και τους πολέμους, όχι μόνον
από λαούς των οποίων η θρησκεία επιτρέπει και επευλογεί τον πόλεμον
αλλά και από χριστιανούς συνααγωνιζομένους να επικρατήσουν διά τού
πολέμου. Αλλ’ όμως δεν έρχεται διά του πολέμου η ειρήνη.
«Χριστός εστίν η ειρήνη ημών».
Και δεν έχουμε ειρήνη διότι δεν θέλουμε να έλθει ο Χριστός στην
ψυχή μας, στην κοινωνία μας δεν θέλουμε να μας κυβερνήσει ο Χριστός.
Όχι μόνον δεν θέλουμε αλλά και περιφρονούμε και καταπολεμούμε ως
εχθρόν μας τον Χριστόν. Πολλοί θεωρούμε αντιχριστιανικό το Ευαγγέλιον,
ακατόρθωτον την αρετήν, για τους αφελείς την ηθικήν την οποία εδίδαξεν
ο Κύριος. Επικρατεί το δίκαιον του ισχυροτέρου, η εξυπηρέτησις των
υλικών συμφερόντων και με αθέμιτα μέσα, την απάτην, την κατάχρησιν,
την κλοπήν, το έγκλημα. Πως είναι δυνατόν να επικρατήσει η ειρήνη του
Χριστού;
Και όμως θα έλθει καιρός
που θα επικρατήσει. Προφητικός λόγος της Αγίας Γραφής λέγει: «Επιστραφήσονται
προς Κυριον ...και προσκυνήσουσιν πάντα τα πέρατα της γης, πάσαι αι
πατριδαι των εθνών» (Ψαλμ. ΚΑ). Αρχίζουμε ήδη να διαβλέπουμε
το βάραθρον εις το οποίον οδηγούμεθα χωρίς Χριστόν. Ο διαφημιζόμενος
πολιτισμός μας από τον οποίον πολλά ελπίζουμε δεν εξημέρωσε ψυχές, δεν
ομορφαίνει αισθήματα, δεν κάνει ανθρώπους με πνευματικές αξίες.
Εκτρέφει τον εγωϊσμόν, επιτείνει την τρομοκρατία, τις δολιοφθορές, τις
αεροπειρατείες, το έγκλημα. Ανέχεται την εξαθλίωσιν και την πείνα και
τις χιλιάδες των θανάτων των λεγομένων υπανάπτυκτων κρατών, οδηγεί
τους νέους στον ακριβοπληρωμένον θάνατον των ναρκωτικών, στην
κοινωνική εξαθλίωση.
Καιρός να κατανοήσουμε
την αξία και ανάγκην της ειρήνης, του Χριστού η οποία θεμελιώνεται
στην αγάπη, την δικαιοσύνη των ατόμων και των λαών. Και αυτό ακριβώς
το αγαθόν την από Χριστού του Θεού Ειρήνη ευχόμεθα και επικαλούμεθα
επί πάντας.
Mετ' ευχών και αγάπης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ
Ι Α Κ Ω Β Ο Σ
Η ειρήνη της καρδιάς μας
Όταν η καρδιά μας ειρηνεύει, τότε η ειρήνη σφραγίζει και την εξωτερική
μας συμπεριφορά. Διαποτίζει και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Γι’
αυτό και βασική επιδίωξη μας θα πρέπει να είναι η ειρήνευση της
καρδιάς μας, η ειρήνευση των λογισμών. Διότι όταν αφήνουμε τα πάθη να
συνταράζουν την καρδιά μας, όπως τα αφρισμένα κύματα την θάλασσα, όταν
επιτρέπουμε οι ακάθαρτοι λογισμοί να αναστατώνουν τον νου μας, τότε
μέσα μας δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη και επομένως ούτε εξωτερική
ειρηνική κατάσταση.
Δεν έχει ειρήνη μέσα του αυτός που μισεί.
Δεν έχει ειρήνη στην καρδιά του αυτός που θυμώνει χωρίς αιτία.
Δεν ειρηνεύει εν εαυτώ αυτός που κατακρίνει, αυτός που είναι φιλήδονος
και φιλοξενεί εμπαθείς λογισμούς. Η ειρήνη προϋποθέτει «την κατά
των παθών δεσποτείαν» δηλαδή την υπερνίκηση των διαφόρων παθών
Από το Ημερολόγιο 2002
Της Ι. Μ. Μονεμβασίας
και Σπάρτης