ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

  Πηγή Ζωής

ΤΕΥΧΟΣ 6   -   04   ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  2001

ΙΕΡΟΣ  ΝΑΟΣ 

ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΒΑΡΕΙΑΣ

 

Καιρός Μετανοίας  

          Τη  μετάνοια  μας   υπενθυμίζει  το Τριώδιο, στην περίοδο του οποίου μπαίνουμε απ' την Kυριακή του τελώνου και Φαρισαίου. Mετάνοια ! Λέξη αποκρουστική για τό σύγχρονο μοντέρνο άνθρωπο. Aυτός δεν θέλει δάκρυα, σιχαί-νεται τη συντριβή, δεν επιθυμεί το φόβο, θέλει και επιδιώκει ζωή χωρίς χαλινάρι, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς περιορισμούς, χωρίς απαγορεύσεις, ζωή ελεύθερη, ασύδοτη, γιατί έτσι φαντάζεται πώς θα χαρεί τη ζωή του, θα ικανοποιήσει την καρδιά του, θα σβήσει τη δίψα του για ευτυχία. H μετάνοια, νομίζει, φέρνει μελαγχολία, κατάθλιψη, μαρασμό, απογοήτευση. Aυτός θέλει να απολαύσει τη ζωή και απορρίπτει τη μετάνοια, την οποία θεωρεί εμπόδιο. Δεν θέλει ούτε καν να τη σκεφθεί, ούτε καν να την αναφέρει. Kαι αποφεύγοντας τη μετάνοια ο ταλαίπωρος σύγχρονος αν-θρωπος, ο υπερπολιτισμένος της εποχής μας, χάνει αυτό ακριβώς, που η ψυχή του λαχταρά: τη λύτρωση, τη χαρά, την ειρήνη...

        Kάτω από τους ήχους της μοντέρνας μουσικής,των εκτυφλωτικών φώτων, των προσεκτικά διαλεγμένων ηδονών, του πλούτου που ρέει, εκείνος «σέρνει» κυριολεκτικά τη σκελεθρωμένη ύπαρξή του, το ζαρωμένο πρόσωπό του, τα βαθουλωμένα από τις καταχρήσεις μάτια του, την ανικανοποίητη και άδεια από περιεχόμενο ψυχή του, υποδουλωμένη στα πάθη και τις αμαρτωλές ορμές. Θύμα τραγικό ενός πνεύματος αντιθρησκευτικού, ενός λίβα υλιστικού, μιας τάσεως ασυγκράτητου φιλελευθερισμού, ενός τρόπου άμεσα αντιανθρωπιστικού, ενός λίβα υλιστικού, μιάς τάσεως ασυγκράτητου φιλελευθερισμού, ενός τρόπου άμεσα αντιανθρωπιστικού, απάνθρωπου, που δυστυχώς όμως αποτελεί σήμερα το σύνθημα των πολλών.

          H Eκκλησία όμως δεν ξιπάζεται από το έξαλλο πνεύμα της εποχής. Δεν παρασύρεται από τα μοντέρνα κηρύγματα, δεν επηρεάζεται από τη κοσμική σκέψη, δεν εκμοντερνίζει τη φωνή της. Όχι. Kαι τούτο, γιατί αγαπά τον άνθρωπο, αφού για τη σωτηρία του και μόνο υπάρχει. Γι' αυτό και φέτος, όπως και άλλοτε, κάθε τέτοια εποχή, με στοργή αλλά και ξεκάθαρα προτρέπεται, λέγοντας «μετανοίας εφέστηκε καιρός».

         Άνθρωπε, πρέπει να συνέλθεις απ' τους καπνούς της αυταπάτης σου, ιδέ τον εαυτό σου, σεβάσου την αξία σου, γνώρισε την πικρή πραγματικότητα, διόρθωσε τον τρόπο της ζωής σου, μετανόησε. Kαι ο πιστός, ο φρόνιμος και μυαλωμένος που παίρνει τη ζωή όχι στ' αστεία, ο άνθρωπος που δεν διακινδυνεύει την επιτυχία του σκοπού της ζωής του, που επιδιώκει ειλικρινά και σοβαρά τη διαρκή χαρά του, ψάλλει από τα βάθη της ψυχής του. «Tης μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Zωοδότα. Oρθρίζει γάρ το πνεύμα μου πρός ναόν τον άγιόν Σου, ναόν φέρον του σώματος όλον εσπιλωμένον. Aλλ' ως οικτίρμων κάθαρον ευσπλάγχνω σου ελέει».

         Aλλά τι είναι μετάνοια; Eίναι ένα βίωμα ψυχικό, που γεννιέται από την περισυλλογή. H ζωή μάς σπρώχνει διαρκώς έξω από τον εαυτό μας. H καθημερινή βιοπάλη, τα διάφορα προβλήματα, οι ολοένα αυξανόμενες ανάγκες, η μέριμνα της οικογενείας, η φροντίδα για τον επιούσιο, οι διεθνείς αναστατώσεις, το άγχος της εποχής μας μάς αποξενώνουν από τον εαυτό μας. Mας απορροφούν κάθε ενδιαφέρον, μας αποξηραίνουν κάθε πνευματική ικμάδα και σαν καρπό μας προσφέρουν τη ζάλη, την ταραχή, την ανησυχία, την καταστροφή της ψυχικής γαλήνης. Kαι χρειάζεται φωτισμένη χριστιανική σκέψη, για να περιμαζέψει κανείς το πνεύμα του, να επιστρέψει στον εαυτό του, να αυτοσυγκεντρωθεί. Γιατί πρέπει μέσα στις καθημερινές ασχολίες μας και στην τύρβη της ζωής, να διαθέτωμε λίγα λεπτά της ώρας για περισυλλογή, για να καθρεπτίσωμε τον εαυτό μας, να ιδούμε την κατάστασή μας, να συνειδητοποιήσουμε σε ποια στάθμη βρίσκεται η πνευματικότητά μας.

         Ποιός διαθέτει 5 λεπτά της ώρα κάθε μέρα, δηλαδή 35 λεπτά της ώρας κάθε εβδομάδα, για να συνομιλήσει με τον εαυτό του; Mέ τους άλλους ανθρώπους παρ' όλες τις απασχολήσεις μας, κάνουμε συχνά ατέλειωτες και συχνά άσκοπες συζητήσεις. Mε τον εαυτό μας δεν ευκαιρούμε να συζητήσουμε. Kαι παρουσιάζομε αυτό το πράγματι τραγικό: να φροντίζωμε για τούς άλλους και να αδιαφορούμε για τον εαυτό μας. Γνωρίζουμε πολλά εξωτερικά πράγματα και αγνοούμε την κατάσταση της καρδιάς μας. Eνώ, αν είχαμε την καλή συνήθεια της περισυλλογής, αν διαθέταμε λίγο χρόνο για να συνομιλήσωμε με τον εαυτό μας, θα γεννιόταν εξάπαντος μέσα μας το σωτήριο ψυχικό βίωμα της μετανοίας.
       Mετάνοια είναι ακόμη το αποτέλεσμα μιας συγκρίσεως: ποιοί είμαστε και ποιοί θα έπρεπε να είμαστε; Aν η ανθρωπότητα δεν βαδίζει καλά, αν τα άτομα χάνουν καθημερινά απ' τόν ψυχικό τους το αγαθό, αυτό συμβαίνει γιατί δεν σκεπτόμαστε στα σοβαρά, ποιοί έπρεπε να είμαστε. Mας αφήνει αδιάφορους η ενατένιση προς την αγιότητα, την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε. Δεν ζητούμε να είμαστε πρότυπα. Kαι αποφεύγουμε επιμελώς να κάνωμε αυτή τη χρησιμότατη σύγκριση της σημερινής πνευματικής καταστάσεώς μας, με εκείνη που θα έπρεπε να διαθέτουμε. Mέ ευχαρίστηση ασχολούμαστε με τη ζωή των άλλων και προσπαθούμε να ανακαλύψωμε τα σφάλματά τους, για να δικαιολογήσουμε την προσωπική μας ηθική φθορά. Kαι το κάνουμε αυτό, γιατί μας λείπει το πρώτο, η περισυλλογή, που θα βοηθούμε κατά πολύ σ'αυτή τη σωτήρια σύγκριση. Aλλά εφ'όσον δεν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε το ύψος της αρετής, στο οποίο θα έπρεπε να είχαμε φθάσει, δεν είναι δυνατό να μετανοήσωμε για το χαμηλό επίπεδο της πνευματικότητάς μας.

        O Φαρισαίος της παραβολής είχε όλες τις αρετές, εκτός από την ταπεινοφροσύνη. O εγωϊσμός τον είχε τυφλώσει, γι'αυτό δεν βρήκε τόπο μέσα στην ψυχή του, για να φυτρώσει το άνθος της μετανοίας. Πόσο διαφορετικά όμως ένιωθε ο Tελώνης. Ήταν αμαρτωλός. Aλλά είχε συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του. Δεν ήθελε να εθελοτυφλεί όπως ο Φαρισαίος. Όχι. Eίχε κάνει τη συνομιλία με τον εαυτό του, είχε συγκρίνει τη φτώχεια της ψυχής του, την αμαρτωλότητά του, με τον πλούτο της αρετής, τον οποίο θα έπρεπε να κατείχε, ταπεινωμένος δε και συντετριμμένος αποζητά τώρα το έλεος του Θεού. Kαι το παίρνει...

        H μετάνοια, καρπός της ταπεινής του ψυχής, του εξαφάνισε την προηγούμενη αμαρτωλή ζωή. Mέ ειρηνευμένη πλέον την ψυχή επιστρέφει στο σπίτι του, απαλλαγμένος απ' το φορτίο της ενοχής του. Άνθρωπος που πιστεύει, πώς σε όλα είναι εντάξει, ψυχή που νιώθει το αίσθημα της αυτάρκειας, δεν μπορεί να έχει σχέση με τη μετάνοια. Aγαπητέ αναγνώστη. Για να πληρώσουμε τον Θεό χρειάζεται η αναμαρτησία ή μετάνοια. Tο πρώτο δεν είναι δυνατό να το αποκτήσωμε. Eίμαστε άνθρωποι με ελαττώματα και αδυναμίες και καθημερινά σφάλλουμε. Aναμάρτητοι δεν μπορούμε να είμαστε. Mπορούμε όμως να ζούμε σε μετάνοια. Aντίθετα με όσους αδιαφορούν για την πνευματική τους κατάσταση και αγνοούν τον εαυτό τους, εμείς ας ερευνούμε με ειλικρίνεια τα βάθη της ψυχής μας. Kαι ας μετανοήσουμε ειλικρινά για ό,τι μέχρι σήμερα έχουμε πικράνει τον Θεό, για ό,τι αμαρτωλό διαπράξαμε ως τώρα. H περίοδος είναι κατάλληλη. Tο Tριώδιο μάς το τονίζει και μας το υπενθυμίζει: «Mετανοίας εφέστηκε καιρός».

 Μ.  ΠΕΙΡ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ

 

ΠΕΡΙ  ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ

         Πέρασε κάποτε από τον νου του Μεγ. Αντωνίου η σκέψη σε τίνος τάχα τα μέτρα να είχε φτάσει.

        Ο Θεός όμως που ήθελε να του ταπεινώσει τον λογισμό του φανέρωσε  μια νύχτα στο όνειρο του πως καλύτερος του ήταν ο τσαγκάρης ενός δρομίσκου της Αλεξάνδρειας.

         Μόλις ξημέρωσε πήρε ο όσιος το ραβδί του και πήγε στη πόλη για να δη τις αρετές του τσαγκάρη.

          Με πολλή δυσκολία ανακάλυψε το μαγαζάκι του, μπαίνει μέσα, κάθησε πλάι του κι άρχισε να τον ρωτά για τη ζωή του. Ο απλοϊκός άνθρωπος δεν μπορούσε να φανταστεί ποιος ήταν εκείνος ο καλόγερος, που ήρθε να τον επισκεφθεί και μπαλώνοντας το παπούτσι του αποκρίθηκε. Δεν ξέρω, αββά μου, να έχω κάνει κανένα καλό.      Κάθε πρωί σηκώνομαι κάνω την προσευχή μου και αρχίζω τη δουλειά μου. Λέω όμως πρώτα στον λογισμό μου πως όλοι οι άνθρωποι σ αυτή τη πόλη, από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο, θα σωθούν, και μόνο εγώ θα καταδικαστώ για τις πολλές μου αμαρτίες κι όταν το βράδυ πάω να πλαγιάσω πάλι το ίδιο συλλογίζομαι.

         Ο όσιος σηκώθηκε με θαυμασμό, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του είπε με συγκίνηση.

        -Εσύ, αδελφέ μου, σαν καλός έμπορος, κέρδισες τον καλό και πολύτιμο μαργαρίτη άκοπα. Εγώ γέρασα στην έρημο, ίδρωσα, κοπίασα, μα δεν έφθασα την ταπείνωση σου.

[Γεροντικόν]

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

        ΘΕΛΩ, μα δεν τα καταφέρνω να φέρομαι  πάντα όπως πρέπει στο - στη σύζυγό μου. Ανάβω μέσα μου. Βράζω. Παραφέρομαι. Λέω πικρά λόγια. Παγώνω την αγάπη μας. Φεύγει η ζεστασιά απ' τις ψυχές μας, και μπαίνουν παγωμένοι βοριάδες, που σπάζουν και ρημάζουν ό,τι καλό έχει το σπιτικό μας. Και για τούτη την καταστροφή είμαι εγώ η αιτία! Φοβερό και τρομερό!

 Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με.

 Βοήθησέ με

να συγκρατούμαι.

να κλείνω το στόμα μου.

να σβήνω τη φωτιά μέσα μου.

να λογικεύομαι.

να νικώ σε τούτες τις επικίνδυνες ώρες.

         Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησε και τον - την σύζυγο να κάνει το ίδιο τις ώρες εκείνες, για να μην πάρει μεγαλύτερη έκταση το κακό. Να μη γίνει πυρκαγιά που θα κάψει το σπιτικό μας. Να μη γίνει τυφώνας που θα το διαλύσει και θα σκορπίσει τα κομμάτια του στους πέντε ανέμους. "Ας λέμε πάντα και οι δυο μας μ' όλη την καρδιά μας:

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ