ΤΑ ΑΧΡΑΝΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ΤΟΝ ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΟ, ΤΟΝ ΣΠΟΓΓΟ, ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΧΛΑΜΥΔΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΛΕΞΙΔΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ

ΟΣΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ

«Αυτό πού ονομάζουμε αγιότητα είναι ή φανέρωση, ή ανθοφορία, ή καρποφορία τον Αγίου Πνεύματος.
Ή απουσία της αγιότητας παραμορφώνει την ζωή και τον κόσμο σε μια άθλια, σκληρή και παράλογη πραγματικότητα.
Ή απώλεια της αγιότητας είναι ή μόνη θλίψη του ανθρώπου».

Οι Αίγιαλείς έχουμε φέτος την ευκαιρία και ευλογία να ανακαλύψουμε ένα δικό μας "άγνωστο" άγιο που ομόρφυνε και αγίασε με την παρουσία του την περιοχή μας, ελκύοντας με την ασκητική ζωή του τη χάρη του Θεού, ή οποία παραμένει πλούτος αδαπάνητος στα άγια, μυροβόλα λείψανα του.

Λίγο πιο πάνω από το μοναστήρι των Ταξιαρχών βρίσκεται το ασκητήριο του οσίου Λεοντίου, ό οποίος καταγόταν από τη Μονεμβασία της Λακωνίας και ήταν απόγονος αριστοκρατικής οικογενείας, συγγενικής των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, Παλαιολόγων.

Γεννήθηκε γύρω στο 1377 και το όνομα του (πριν γίνει μοναχός) ήταν Λέων.

Οι γονείς του ήσαν άνθρωποι επιφανείς και θεοφιλείς. Ή μητέρα του Θεοδώρα φαίνεται ότι ήταν θυγατέρα του αυτοκράτορα Ανδρόνικου. Και ό πατέρας του Ανδρέας είχε το αξίωμα του γενικού Διοικητή όλης της Πελοποννήσου.

Έτσι ό Λέων ανατράφηκε με ιδιαίτερη φροντίδα και γρήγορα κατόρθωσε να ξεχωρίσει, καθώς συνδύαζε οξύτητα νου και καθαρότητα βίου. Παράλληλα με την απόκτηση γνώσεων φρόντιζε και την πνευματική του καλλιέργεια, εντρυφώντας στις Γραφές και στα κείμενα των αγίων πατέρων.

Μετά τα εγκύκλιο γράμματα αποστέλλεται από τους γονείς του στην Κωνσταντινούπολη για ευρύτερες σπουδές. Με νεανικό ενθουσιασμό και αξιοθαύμαστο ζήλο επιδίδεται στις επιστήμες και πιο πολύ στη φιλοσοφία.

Μέσα σε λίγο χρόνο παρουσιάζει τέτοια πρόοδο, ώστε τον θαυμάζουν ακόμα και οι δάσκαλοι του.

Ό θάνατος του πατέρα του αναγκάζει τον Λέοντα να επιστρέψει από την Κωνσταντινούπολη στη γενέτειρα του Μονεμβασιά και να σταθεί βοηθός και παρηγορητής της μητέρας του.

Ή Θεοδώρα πού διαβλέπει στο παιδί της μοναχικές τάσεις, φορτικά παρακινεί το γιο της να νυμφευτεί και να αναλάβει εκείνος τη φροντίδα του σπιτιού κοίτης μεγάλης κληρονομιάς. Και όταν το επιτυγχάνει, εγκαταλείπει τα εγκόσμια, ενδύεται το μοναχικό χιτώνα και, κατά την παράδοση, μεταβαίνει στην αριστερή όχθη του πόταμου Σελινούντα, όπου ιδρύει τη μονή της " Ελπίδας των Απελπισμένων", σήμερα Μονή Πεπελενίτσας.

Στον Λέοντα όμως, ό πόθος της ολοκληρωτικής αφιερώσεως στο Θεό επανέρχεται ζωηρότερος καταφλέγοντας την καρδιά του. Τίποτα το γήινο δεν μπορεί πλέον να τον ανακόψει. Κι' αφού βρήκε σύμφωνη και τη σύζυγο του, πού δέχτηκε να αναλάβει εκείνη τίς οικογενειακές υποθέσεις και τη φροντίδα των τριών πα ίδιων τους, γύρω στα 1410, εισήλθε στη χορεία των ασκητών πού διηύθυνε ό μοναχός Μεννίδης και έλαβε το μοναχικό όνομα Λεόντιος.

Ή ζωή του είναι προσευχή και, καθημερινή του φροντίδα, ή αναζήτηση του Θεού. Επειδή όμως ήθελε να γνωρίσει και άλλους σεβάσμιους γέροντες αναχωρεί για το Άγιον Όρος.

Εκεί αφού έζησε αρκετό διάστημα και ανδρώθηκε στην αρετή, επιστρέφει στην Πελοπόννησο και αναζητεί τον τόπο για την ισόβια πλέον άσκηση του. Προσεύχεται μέρα και νύχτα για να του φανερώσει ό Θεός το μέρος πού θα μονάσει. Ό συγγραφέας του συναξαριού του σημειώνει:" Απεκαλύφθη αυτό άφικέσθαι επί τα βόρεια, εις το όρος το λεγόμενο Κλωκόν του Γέροντος, άνωθεν Αιγίου".

Ύστερα από το όραμα αυτό, περί το 1415-1420, ό Λεόντιος ήλθε στον Κλωκό, και συγκεκριμένα στη θέση πού βρίσκεται σήμερα το "Παλιό-μονάστηρο". Στη βάση του βράχου αυτού υπάρχει ένα φυσικό κοίλωμα, όπου εγκαταστάθηκε ό νεοφερμένος μοναχός. Ή παρουσία του μετέβαλε την όψη της περιοχής. Ή φήμη του προσέλκυσε πολλούς μαθητές.

Ό απόκρημνος αυτός χώρος με το μικρό ναό αφιερωμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, έγινε γνωστός όχι μόνο στη γύρω περιοχή, αλλά και σ' όλο τον ελληνικό χώρο, Ή φήμη του έφτασε και στους Θωμά και Δημήτριο Παλαιολόγους, οί οποίοι για να τον τιμήσουν, πρόσφεραν τα μέσα για να ιδρυθεί- στο μέρος πού ασκήτευε στον Κλωκό - μεγαλόπρεπο μοναστήρι.

Οι Παλαιολόγοι παραχώρησαν στο μοναστήρι πολλά κτήματα και κατασκεύασαν υδραγωγείο. Δώρισαν ακόμη λείψανα Αγίων, και κυρίως μέρη των φριχτών και αχράντων Παθών του Κυρίου, δηλαδή μέρος από τον Τίμιο Σταυρό, τον Ακάνθινο Στέφανό, το Σπόγγο και τη χλαμύδα, καθώς και μέρος της πλεξίδας του πρώτου ασκητού, Ιωάννη του Προδρόμου.

Ό όσιος Λεόντιος, αφού ως άνθρωπος, μοναχός και ηγούμενος ακτινοβόλησε, θαυματούργησε και φώτισε όσους τον πλησίασαν, εκοιμήθη στις 11 Δεκεμβρίου του έτους 1452 σε ηλικία 75 ετών. Το δε Τίμιον αυτού λείψανο, εν ω και ζών ηγωνίζετο, κατετέθη σπηλαίω αεί βρύων ιάματα τοις μετά πίστεως αύτώ προστρέχουσι.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ασκήσει λαμπρυνθείς, ως χρυσός εν χωνεία,
Λαμπρύνεις μοναστών, τους χορούς επομένως,
Τοις θείοις σου διδάγμασι θεοφόρε Λεόντιε
Όθεν σήμερον, την φωτοφόρον σου μνήμην
Εορτάζοντες, υπέρ ημών σε πρεσβεύειν,
Αίτουμεν προς Κύριον.
 

ΑΙΓΙΟΝ 1998
 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ