ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ

ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ
ΕΥΛΟΓΗΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ

Κατά τίς ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού ευδόκησε ή Πρόνοια Του και πληροφορηθήκαμε από την Άγκυρα πώς είναι δυνατόν να αποφυλακιστούν συνάνθρωποι μας πού βρίσκονται σε φυλακές της Τουρκίας, έφ' όσον καταβληθούν τα χρέη τους προς το δημόσιο. Και του Θεού προηγουμένου και συνεργούντος θαυμαστός, ως και πιστών ορθοδόξων χριστιανών Ελλήνων, φίλων και γνωστών, βοηθούντων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, ελευθερώθηκαν ήδη 400 ψυχές ανδρών, γυναικών και παιδιών.
Με την δύναμη, χάρη και ευλογία της Αγίας Τριάδος, με τίς πρεσβείες της Ύπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας, των Αγίων Αγγέλων και των Αγίων Πάντων, καθώς και τίς ευχές, προσευχές και αυτοπροαίρετες συνδρομές ιερών Μονών και ευλαβών χριστιανών Ελλήνων, αποφυλακίστηκαν σε διάστημα 4 χρονών 400 κρατούμενοι από διάφορες φυλακές τίς Τουρκίας. Από αυτούς οί περισσότεροι ήσαν χριστιανοί Έλληνες της Τουρκίας και οί λιγότεροι μουσουλμάνοι κυρίως της Τουρκίας.
Το θαυμαστό αυτό αποτέλεσμα κατά 95% επετέλεσε ή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού φιλανθρωπία, είσακούων τίς καυτές προσευχές των συγχρόνων φυλακισμένων ομολογητών και μαρτύρων της πίστεως ορθοδόξων χριστιανών Ελλήνων της Τουρκίας. Από ανθρωπινής πλευράς συνέδραμαν και κατάλληλα πρόσωπα, πού επέλεξε ή Θεία Πρόνοια, από την Τουρκία και την Ελλάδα, για να διευκολύνουν, εξυπηρετήσουν και διακονήσουν στην ανθρωπιστική φιλανθρωπική και χριστιανική θεάρεστη αυτή υπόθεση της αποφυλακίσεως δοκιμαζόμενων σκληρός συνανθρώπων μας χριστιανών Ελλήνων και μουσουλμάνων.

Μετά Θεόν οφείλομε και από την στήλη αυτή να εκφράσουμε πολλές και θερμές ευχαριστίες όχι μόνον στις πιστές ψυχές, πού βοήθησαν στο μέτρο του δυνατού οικονομικά, αλλά ιδιαιτέρως τίς ηρωικές εκείνες ψυχές, πού σαν καλές μάνες έπλυναν τίς πληγές των αποφυλακισθέντων, τους μαγείρευσαν και έκαναν τον πόνο τους δικό τους πόνο. Αυτές οί ψυχές έκαμαν την μεγαλύτερη ευάρεστη θυσία ανακουφίζοντας τα ψυχικά και σωματικά τραύματα των αδελφών του Κυρίου μας. Προσέφεραν σπουδαία υπηρεσία με την ανιδιοτελή αγάπη τους, σαν τον καλό Σαμαρείτη, στα πρόσωπα των ελαχίστων αποφυλακισθέντων αδελφών τους, στον ίδιο τον Θεάνθρωπο μας Ίησοϋ Χριστόν. Ό Κύριος πλουσίως θα αμείψει τον κόπο της αγάπης τους, πνευματικός και υλικός, πρόσκαιρος και αιωνίως.

Στην συνέχεια παραθέτουμε ενδεικτικά λίγες μαρτυρίες ευλαβών γυναικών πού φρόντισαν τίς μαρτυρικές ψυχές μετά την αποφυλάκιση τους.

Λόγια καρδιακού πόνου αυτόπτων μαρτύρων
Πιστεύω οί δικές τους προσευχές έφτασαν μέχρι τον ουρανό, μέχρι τον Θεό, μέχρι την Παναγία.
Αυτοί οί άνθρωποι πέρασαν πολλά μαρτύρια, έφαγαν ξύλο, βρίστηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, ταπεινώθηκαν μόνο και μόνο γιατί πιστεύουν στον Θεό, πού αυτός τους παρηγορούσε όλα τα χρόνια της δοκιμασίας τους.
Μέσα στα μπουντρούμια των φυλακών, μέσα στα υγρά σκοτεινά κελιά, το μόνο φως τους, ή μόνη τους παρηγοριά, ή μόνη τους συντροφιά ήταν ό Κύριος. Ήταν οί Άγγελοι του. Αυτοί τους έδιναν δύναμη και κουράγιο. Αυτοί ήταν οί γιατροί τους σε όλες τίς αρρώστιες τους και αυτοί σε όλες τίς δυσκολίες τους.
……..Τέτοια πίστη, τέτοια αφοσίωση στον ουρανό, ποτέ μου δεν συνάντησα, ποτέ. Λέτε και άνοιξαν οί ουρανοί και ανεβοκατέβαιναν οί Άγγελοι πάνω - κάτω και έγιναν νοσοκόμοι στις αρρώστιες τους, στις δυσκολίες τους, στις δυστυχίες τους. Το τι πέρασαν, πόσα υπέφεραν μόνον ό Θεός και οί ίδιοι το ξέρουν. Δεν μιλούν. Είναι βουβοί. Είναι αμίλητοι. Μόνο κλαίνε. Ακόμα δεν μπορούνε να πιστέψουν ότι ήρθαν στα σπίτια τους, στις οικογένειες τους. Αντικρίσαμε συγκινητικές στιγμές αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα, χαρά και ευγνωμοσύνη.
Σε κάθε σπίτι αφήναμε εικόνες, κεριά, κομποσχοίνια, θυμίαμα, βιβλία, κασέτες. Μόνο χρήματα δεν είχαμε να αφήσουμε για λίγα φάρμακα, για λίγα τρόφιμα, για λίγη συμπαράσταση υλική πού τόση ανάγκη είχαν.
Μέχρι πού θα πεθάνω θα θυμάμαι τούτη την φοβερή εμπειρία και το θαυμαστό αυτό έργο πού έζησα. Ή καρδιά μου ποτέ δεν θα ξεχάσει. Ή ζωή εδώ είναι πολύ χειρότερη από την κατοχή... Ίσως δυσκολευθήκατε και χρεωθήκατε για να βρείτε τα απαραίτητα χρήματα, όμως και καλά έγινε, διότι σώθηκαν τόσες ψυχές..................
Στα μάτια μου ακόμη ζουν τα φοβερά βασανιστήρια όλων των πονεμένων ανθρώπων πού έζησαν στιγμές κόλασης... Ας ευχηθούμε ή Ανάσταση του Χριστού μας να σταματήσει τον πόνο, την βία, την φυλακή
...Εδώ και καιρό ζούμε μέσα στον παράδεισο της αγάπης του Κυρίου, του έργου πού δημιούργησε κάτω από πολλές δυσκολίες.
Το έργο αυτό, βέβαια, της αγάπης όλων όσων σας βοηθούν, θα ήταν πιο εύκολο αν μπορούσε να γίνει από διαφορετικές συνθήκες και σε διαφορετικό χώρο, και το κυριότερο χωρίς να σε παρακολουθούν, να φοβάσαι την σκιά σου, να φοβάσαι να κοιμηθείς... Φθάσαμε στο σημείο να φοβόμαστε να φάμε... Πρώτα αγιασμό πίνουμε και μετά τρώμε.
Το έργο αυτό της αγάπης των ευσεβών χριστιανών προς τους πονεμένους φυλακισμένους αδελφούς μας είναι τεράστιο. Είδα με τα μάτια μου το χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο πού είχαν να κάνουν χρόνια τα αδέλφια μας αυτά. Είδα κλαμένα μάτια, είδα πόνο, όμως είδα και ανακούφιση και χαρά. Χίλιες φορές δόξα στον Κύριο μας και ευχαριστίες σε όσους κοπίασαν γι' αυτό.
Δυστυχώς οί περισσότεροι δεν είναι σε θέση να ταξιδέψουν. Είναι χάλια. Ζαλίζονται. Έχουν πληγές. ειναι ταλαιπωρημένοι Όπως και να έχη όμως ή κατάσταση, οί μαρτυρικές εικόνες του Θεού, πού βλέπουμε να γίνονται καλά, να στηρίζονται, να ηρεμούν, να γελούν τα πονεμένα τους χείλη, να κοιτούν τα μάτια τους με αξιοπερίεργο φόβο, να γυρνούν στα σπίτια τους. Όλα αυτά αξίζουν κάθε θυσία, κάθε κίνδυνο. Φυτά των φυλακών, πληγιασμένα κορμιά, γεμάτα ψύλλους, ψείρες, γεμάτα αίματα, μόνον κόκαλο και πετσί..., να συνέρχονται... Χίλιες φορές δόξα στον Θεό και στην Παναγία και χίλιες ευχαριστίες σε όλους πού σας βοηθούν.
Στην ζωή μας ποτέ τα μάτια μας δεν είδαν τέτοιες εικόνες ντροπής, πόνου, φρίκης και απελπισίας. Ό Θεός πιστεύουμε ακράδαντα ότι έφερε την χαρά της Αναστάσεως του πιο γρήγορα στις οικογένειες αυτές πού αποφυλακίστηκαν οί δικοί τους άνθρωποι...
Σάς παρακαλούμε όσο μπορείτε να βοηθάτε, διότι αυτό το έργο ό Θεός το πραγματοποίησε, έγινε με την ευχή Του... Είμαστε όλοι πάρα πολύ κουρασμένοι, αλλά ή κούραση μας είναι γλυκεία.
"Αν το κράτος ήταν σωστό, τότε δεν θα χάνονταν τόσοι χριστιανοί με διάφορα τεχνάσματα, πονηρίες, ψευτιές...
Έζησα και τα μάτια μου είδαν πολλά στους βασανισμένους αυτούς ανθρώπους πού είναι στα χέρια μας. Οπωσδήποτε όμως πρέπει να γυρίσουν στον τόπο τους. Είναι ίσως ή πιο επικίνδυνη, ή πιο λεπτή και ή πιο ουσιώδης αποστολή. Ό Θεός δεν θα μας εγκατάλειψη, διότι ό σκοπός είναι ιερότατος. Γι' αυτό και αυτά τα πλάσματα του Θεού, δεν θα τα εγκαταλείψουμε. Είναι χρέος μας να τα πάμε στα σπίτια τους. Εύχεστε.
...Μόλις γύρισα από την τακτοποίηση στα σπίτια τους μερικών αρρώστων πού ή χάρη του Θεού με την δική σας φροντίδα αποφυλάκισε. Ήταν χάλια οι καημένοι. Άρρωστοι, με πολύ πυρετό, με ρίγος, με σημάδια στα πρόσωπα και σε όλο το κορμί τους.
Τα πρόσωπα τους ήταν πολύ πονεμένα και ταλαιπωρημένα. Στην ζωή μου δεν έζησα τέτοια συγκίνηση και τόσο πόνο. Όλη μου ή ζωή ήταν με στερήσεις και πίκρες. Τα χείλη μου δεν γέλασαν ποτέ και ή καρδιά μου πάντα πονεμένη, όχι, όμως, πιο μεγάλα από τα βασανιστήρια τους όχι, όμως, σταυρό πιο βαρύ από τον σταυρό τους. Είδαν τα μάτια μου πολύ πόνο, λύπη, δάκρυα, μα και πολύ ευλογία. Πολύ χαρά. Είδα στα πρόσωπα τους την πύλη του παραδείσου. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να υπηρετείς τέτοια πλάσματα, τέτοιες εικόνες του Θεού.
Με συγκλονισμένη καρδιά καθάριζα τίς πληγές τους, έπλενα τα κεφάλια τους για να φύγουν οί ψείρες με καυτό νερό και ξύδι με μπεταντίν. Μαζί τους κάναμε τίς πιο όμορφες παρακλήσεις προς την Μάνα μας Παναγία....
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν, χαρισάμενος.
...Εφέτος ό Χριστός ανεστήθη πολύ πιο νωρίτερα, γιατί έσωσε από βέβαιο θάνατο, όλεθρο και καταστροφή εικόνες του, δημιουργήματα του, φυλακισμένους αδελφούς μας ξεχασμένους από όλους. Εικόνες Θεού πού είχαν να ακούσουν ΚΑΛΗΜΕΡΑ χρόνια. Κανένας δεν έδινε σημασία στα ταλαιπωρημένα αυτά πρόσωπα πού ήταν έτοιμα να σφαγούν στον βωμό του συμφέροντος, της αδικίας, της παρανομίας και της ψευτιάς. Εικόνες Θεού πού μπορούσαν από χρόνια να έχουν βγει και να δοξολογούν το όνομα του Θεού ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ στα σπίτια τους. Πικραμένα χείλη πού ξέχασαν τι θα πει μια στιγμή χαράς, μια στιγμή ευτυχίας. Παιδιά πού άνοιξαν τα μάτια τους μέσα και πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Όταν τα αλλά μεγάλωσαν μέσα στα σπίτια και στις κούνιες τους, αυτά είχαν για εικόνα τα γκλόπς των αστυνομικών, τους ξυλοδαρμούς, τα μαχαιρώματα μεταξύ των κρατουμένων, τίς χειροπέδες, και για παιδική χαρά ένα δωμάτιο με σιδεριές. Αμφιβάλλω αν είδαν ποτέ τον ήλιο, την λάμψη του, την ζεστασιά του. Τίς παγωμένες νύχτες και μέρες του χειμώνα, τα καυτά δάκρυα της Μάνας πού τα σκέπαζε με την κουρελού, καθώς και οί προσευχές τους, ήταν για αυτούς μοναδική ελπίδα, παρηγοριά καθώς τίποτε δεν είχαν να περιμένουν από κανέναν. Και ήλθε ή Χάρις του Κυρίου, ήλθε ή ευλογία και ή χαρά Του, και ανάστησε τίς εικόνες και τα πλάσματα Του...
Και εμείς ταπεινές διακόνισσες, παρά την άμαρτωλότητά μας, αξιωθήκαμε να ζήσουμε από κοντά την χαρά των δοκιμαζόμενων αυτών ψυχών. Είναι εντελώς αδύνατον να μπορέσουμε να περιγράψουμε αυτά πού είδαμε, γιατί αυτά τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Αυτά πού ζήσαμε είναι θεϊκές εμπειρίες χαραγμένες για πάντα στο νου και στο μυαλό μας, και όσο και αν προσπαθήσουμε είναι αδύνατον να σας μεταφέρουμε πώς αισθανθήκαμε όταν αγκαλιάσαμε τον φυλακισμένο πού βγήκε μετά 20 χρόνων κράτηση όσα κι αν προσπαθήσουμε να σας δώσουμε το νόημα, τα δάκρυα πού χύσαμε δύο άγνωστοι αγκαλιασμένοι, σαν να γνωριζόμαστε χρόνια, υστερούμε, δεν μπορούμε.
Ύστερα πώς να σας περιγράψουμε τι αισθάνεται ό ίδιος, όταν ό ίδιος του δεν έχει πιστέψει ακόμη ότι ζει, αν το ζει στο όνειρο ή στην πραγματικότητα ή στον ύπνο του.
Ή κυρία ακόμη νομίζει ότι κοιμάται και ονειρεύεται
και παρακαλά τον Θεό να μη ξυπνήσει από αυτό το πανέμορφο όνειρο και βρεθεί στην οδυνηρή πικρή πραγματικότητα. Θα χρειαστούν πολύ χρόνο για να προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Είναι όλο ανασφάλεια. Εκεί πού κλαίνε, γελάνε' εκεί πού χαίρονται πέφτουν σε λήθαργο σκέψεων. Φοβούνται να περπατήσουν στον δρόμο...
..."Έγινε εφέτος πρόωρη ανάσταση τόσων σκλαβωμένων και πικραμένων αδελφών μας, πού έκαμαν ανάσταση ελεύθεροι. Κοντά στα σπίτια τους και τους δικούς τους ανθρώπους, και χαμογέλασαν τα πικραμένα χείλη τους. Δόξασοι ό Θεός.
...Ευχόμαστε ολόψυχα ό Κύριος μας να σας κάνη κατά 100% μέτοχο της προσωπικής μας χαράς, πού μας κάματε, με την μεγάλη και ευεργετική καλοσύνη πού μας δείξατε.... (Οικογένεια αποφυλακισθέντος).
Για πρώτη φορά αυτό το έτος κατάφερα με την βοήθεια και τη φροντίδα σας να εορτάσω ελεύθερα την Ανάσταση του Χριστου, να δεχθώ την Θεία Κοινωνία και να παρακολουθήσω τίς όμορφες τελετές της Εκκλησίας μας κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδος.
Όσο σκέφτομαι πιο ήρεμα τώρα λέω' «τι είναι αυτά όλα όσα πέρασα, σε σχέση με οσα πέρασε ό Κύριος μας; Τίποτε». Γι' αυτό πρέπει να ευχαριστώ και να δοξάζω τον Κύριο ημέρα και νύκτα για το θαύμα πού μου έδειξε παρόλο πού δεν το άξιζα.
Σας ευχαριστώ πολύ για τα δώρα της αγάπης Σας....
(Από σημείωμα αποφυλακισθέντος)
Με πολλή συγκίνηση σας γράφω δύο λέξεις ευγνωμοσύνης για την ανάσταση τόσων φυλακισμένων αδελφών μας πού δοκίμασαν τόση χαρά.

Δόξα τω Θεώ.

Πώς γνωρίσαμε τον μακαριστό π. Χριστόφορο
Τον Φεβρουάριο του 2001 εστάλησαν κάποια χρήματα για την αποφυλάκιση δύο κρατουμένων σε φυλακή της Τουρκίας. Όταν ό απεσταλμένος επήγε για την ρύθμιση της υποθέσεως τους έζησε την έξης σκηνή, την οποία μεταφέρουμε από επιστολή του:
Είμαι πολύ αναστατωμένος, πολύ έκθαμβος γι' αυτό πού έζησα σήμερα στις φυλακές της………….
Αφού μίλησα με τον Διευθυντή των φυλακών για την υπόθεση των δύο αδελφών μας, μου λέει: Μου κάμει εντύπωση, πώς εσύ ενδιαφέρεσαι για δύο Τούρκους και αφήνεις μέσα ένα γέρο χριστιανό ορθόδοξο. Πετάχτηκα από την καρέκλα και ζήτησα να τον δω, αν γινόταν. Ναι, μου είπε' αν μπορείς, βοήθησε τον.
-Μου έφεραν έναν υποβασταζόμενο γέροντα καταβεβλημένο. Μιλούσε άπταιστα Ελληνικά. Ζήτησα την αδεία του διευθυντού και μιλήσαμε στα ελληνικά... Τα μεγάλα άσπρα του μαλλιά αχτένιστα, βρώμικα τα γένια του... Πρωτοπρεσβύτερος π. Χριστόφορος, μου είπε. Κεραυνός στο κεφάλι, μου ήλθε. Μέχρι το 1968 ήταν στην …….. Πέρασε των παθών του τον τάραχο. Μετά βγήκε στην σύνταξη, και έφυγε στο χωριό του. Ζούσε ειρηνικά. Ό πατριάρχης Άθηναγόρας του έδωσε μία μικρή σύνταξη, όμως κόπηκε από τον πρώτο χρόνο. Έτσι δεν μπορούσε να ζήση με την πενιχρότατη σύνταξη του. Έκαμε ιδιαίτερα στα τούρκικα σε παιδιά του Γυμνασίου. Το τουρκικό κράτος του στείλε ένα φιρμάνι χρέους 3.000 δολαρίων από φορολογική δήλωση. Διαμαρτυρήθηκε, μα τίποτε. Στο δικαστήριο έδωσε διαβεβαίωση στην ιεροσύνη του, και καταδικάστηκε να πλήρωση το χρέος ή 10 χρόνια φυλακή. Έτσι, μη έχοντας χρήματα, είναι ήδη 5 χρόνια μαρτυρικά στις φυλακές. Ρώτησα και έμαθα ότι με 1.500 δολ. βγαίνει και είναι και εντάξει.
"Έκλαιγε" αποφάνθηκε σε αρμόδια όργανα με πολλά γράμματα μέχρι τώρα, αλλά ουδεμία απάντηση.
Καταλαβαίνεις, τι είδαν τα μάτια μου, κ. Στυλιανέ; Τον Χριστόν φυλακισμένο. Τον φίλησα το χέρι. Του υποσχέθηκα να κάμω ότι μπορέσω. Όμως δεν έχουμε μέρες πολλές, γιατί θα τον μεταφέρουν σε άλλη φυλακή....
Είμαι συγκλονισμένος, αδελφέ μου, ένας φυλακισμένος κληρικός. "Ένα σφαγιασμένο αρνίο για τον Κύριο μας. Με ένα κρυφό ιεραποστολικό θαυμάσιο έργον ίσως με έστειλε ό Κύριος μας για να σωθεί, θέλω πολύ. Μήπως μπορούμε να τον βοηθήσουμε; Ένας φυλακισμένος κληρικός. Αν μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε... Μέγας ό Κύριος και θαυμαστά τα έργα της πίστεως Του. Πόσα θαυμαστά μας επιφυλάσσει ό καλός Θεός!
Ό πάτερ Χριστόφορος είναι τόσα χρόνια φυλακή, για ομολογία πού δεν φοβήθηκε να δώσει στην καρδιά της Τουρκίας. Ας τον βοηθήσουμε... Είναι δύσκολη ή ιεραποστολή εδώ.
Τεράστιο έργο ιεραποστολής έκαμε ό π. Χριστόφορος για να βοηθήσει τους αδελφούς μας. Στο δικαστήριο κανένας δεν τον βοήθησε... Ένας δικός μας πήγε να τον βοηθήσει σαν μάρτυρας στην δίκη. Κατάληξη 5 χρόνια κάθειρξη για ψευδομαρτυρία. Τα παιδιά του, εδώ και 3 χρόνια τον στερούνται, και υποφέρουν. Μπορούσε να αναίρεση την κατάθεση του για να γλιτώσει. Όμως για την αγάπη του στον Χριστό και τον π. Χριστόφορο δεν το έκανε. Προτίμησε να ακολουθήσει τον πατέρα στην φυλακή.
Το μόνο παράπονο, πού έκανε στον π. Χριστόφορο ήταν, ότι μας ξέχασε ό Θεός, που είναι; Ό Θεός αργεί, παιδί μου, του είπε, αλλά δεν λησμονεί. Κάμε υπομονή και προσευχή και θα δεις. Δυστυχώς, αδελφέ μου, δεν μου επέτρεψαν να τον δω τον Είναι σε άσχημη κατάσταση από ξύλο και βασανιστήρια. τι κάνουν οί ιθύνοντες, που είναι;
Κύριε Στυλιανέ, είμαι σίγουρος ότι θα λυγίζατε στην θέα του εξαϋλωμένου ασκητού γεροντάκου πού αντίκρισα. Ένας κληρικός και ένας λαϊκός φυλακή για την αγάπη , του Κυρίου μας. Ό π. Χριστόφορος μου μίλησε πιο πολύ για
τον και με παρακάλεσε γι' αυτόν. Δεν θα αντέξει Πολύ.. Ύστερα έχει τόσα παιδάκια... Δεν έχω να τους ψωνίσω τρόφιμα, τι κρίμα!
Περίλυπος είναι ή ψυχή μου, έως θανάτου. Ή περίπτωση του επείγει, λόγω ασθενείας και οικογενείας και του π. Χριστόφορου επίσης επείγει, ιερέας φυλακή για την αγάπη του Κυρίου! Θεέ μου, γιατί τόση πίκρα και τόσα βάσανα;
Ανοίγω την καρδιά μου, πού πονά, και κλαίω μπρος στον άγιο Φιλόθεο και τον παρακαλώ να βοηθήσει να αντέξουν οί δύο φυλακισμένοι αδελφοί μας, πού ό Κύριος έφερε στο δρόμο μας τώρα. Τον π. Χριστόφορο πού είναι στις τελευταίες ημέρες, πού μπορεί να βγει, πριν τον πάρουν στα βάθη της Τουρκίας και από κει….. τέρμα, και τον κ….. να αντέξει λίγο, ως πού να κάνουμε κάτι.
Σάς εξομολογούμε τον πόνο, την θλίψη και την αγωνία πού έζησα σ' αυτό το ταξίδι. Πάμπολλα τα προβλήματα. τι μπορούμε να κάνουμε; Πώς να κοιμηθούμε όταν αδελφοί μας λιώνουν στην φυλακή για την ομολογία τους ότι είναι χριστιανοί; Πώς μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ; Πώς;
Προσευχηθείτε να αντέξουν τίς κακουχίες της φυλακής. Αυτά είναι ή κορυφή της πυραμίδας όλων αυτών πού ζω... Εύχεστε.
Έκαμα πάν το δυνατόν, ανθρωπίνως, να βγουν δύο αδέλφια μας ετοιμοθάνατοι από βασανιστήρια και δοκιμασίες, από την φυλακή, όμως χωρίς την δική σας συμπαράσταση και βοήθεια τίποτε δεν θα κατάφερνα. Δεν τελειώσαμε, παιδί μου, με αυτούς τους ανθρώπους. Τους βάλαμε στο Νοσοκομείο. Πρέπει για όλες τίς εξετάσεις και τα μέτρα για την αποκατάσταση της υγείας τους να πληρώσουμε......... , πού εμείς δεν τα 'χουμε.
Επίσης πήγα στο σπίτι του π. Χριστόφορου. Χρειάζεται πόρτες, παράθυρα, σκεπή, βάψιμο συνεργείο για να το κάνουν κουκλί, και το φως, νερό κοινόχρηστα για να έιναι κατοικήσιμο. Αλλού
δεν έχει που να πάει ο άνθρωπος, και έχει εδώ τεράστιο έργο. Μεγάλη ιεραποστολή. Αρκεί να ανάκτηση και το κουράγιο του και τίς δυνάμεις του.
...Θα γυρίσω μόλις τακτοποιηθούν οί εκκρεμότητες του σπιτιού του π. Χριστόφορου και τα έξοδα του νοσοκομείου. Δεν μπορώ να τους αφήσω στο δρόμο... Τον βγάλαμε από την φυλακή, να τον αφήσουμε ετοιμοθάνατο στον δρόμο, χωρίς στέγη;
Εις μνημόσυνο του ηρωικού Πρεσβυτέρου π. Χριστόφορου,
Για όλους μας σήμερα είναι μεγάλη Παρασκευή, διότι μας άφησε ό π. Χριστόφορος.
Ή ψυχή του πέταξε σαν πουλάκι κοντά στον Κύριο.
Αφού ζήτησε συγγνώμη από όλους, εξομολογήθηκε και κοινώνησε. Τον αφήσαμε το βράδυ ήρεμο και μειλίχιο. Το πρωί ή νοσοκόμα διαπίστωσε πώς δεν ανέπνεε, ότι είχε πεθάνει. Είπανε ανακοπή και βρογχικό άσθμα. Τον μεταφέραμε σπίτι του και τον θάψαμε στα παιδιά. Εκεί ζητούσε να βρίσκετε κοντά στα παιδιά, για να τα βλέπει. Έφυγε στον προορισμό του. Γεμάτος βάσανα, πίκρα και πόνο. Πέρασε πολλά, και ξεκουράζετε τώρα κοντά στον Θεό, κοντά στους Αγίους. Από εκεί θα μας δίνη την ευχή του και την ευλογία του. Ας είναι αιώνια ή μνήμη του. Την ευχή του να έχουμε όλοι. Μας έφυγε ένας εργάτης του Ευαγγελίου από κοντά μας, ένας μαχητής, ένας στρατιώτης του Κυρίου, ένας πατέρας. Έχουμε έναν πρέσβη θερμό στον Κύριο και στην Παναγία μας.
Έφυγε ό γέροντας του πόνου και της αγάπης. Έφυγε μια αγνή ψυχή χτες βράδυ Χίλιες φορές με ζήτησε συγγνώμη πού με κούρασε. Εγώ, μου είπε, άρχισα ήδη το ταξίδι μου. Πάω κοντά Του... τι λες, Γέροντα, του είπα. Έχεις έργο ακόμη, έχεις τα παιδιά, έχεις κόσμο να φροντίσεις. Ουδείς, παιδί μου, αναντικατάστατος, μου απάντησε. Ό Κύριος θα φροντίσει για όλους και για όλα... Μόνο σε παρακαλώ να μεταφέρεις την ευγνωμοσύνη μου στον κ…. για ότι έκαμε για μένα και τα παιδιά μου, τα ορφανά του Θεού... Του στέλνω την ευχή μου και ταπεινά εύχομαι πάντοτε ό Κύριος να τον ενισχύει να του δίνει κουράγιο, φώτιση και αγάπη να βοήθα τους πονεμένους, όσο μπορεί και έχει δύναμη.
Ό π. Χριστόφορος ήταν ό άνθρωπος πού τελείωσε πάνω στον Σταυρό, πάνω στην πυρά του μαρτυρίου, πάνω στον πόνο, στην αγωνία και την στέρηση. "Έφυγε από κοντά μας σαν περιστεράκι.
Μας έφυγε ό Γέροντας της αγάπης, της υπομονής, της δοκιμασίας ό πατήρ Χριστόφορος. Σαν πουλάκι πέταξε στον ουρανό. Πήραμε την ευχή του και τον ενταφιάσαμε κοντά στα ορφανά του. Έτσι θέλησε να βλέπει, είπε, και
να παρακολουθεί τα παιδιά του.
Μας έφυγε ένας σπουδαίος άνθρωπος αγιότητας, αρετής, πίστεως, εγκράτειας, αφοσιώσεως, υπομονής και πραότητας. Όμως τον κλάψαμε διότι ήταν στήριγμα για όλους μας. Βασανίστηκε πολύ από τότε πού βγήκε από την φυλακή. Υπέφερε, ταπεινώθηκε. Τα παιδιά, τα ορφανά τον αγκάλιαζαν, τον χάιδευαν, τον φιλούσαν. Πόσο πόνεσαν! Ό…. μίλησε και είπε ότι βρίσκεται από σήμερα κοντά στον Κύριο, κοντά στον Θεό μας, γι' αυτό πρέπει να είμαστε χαρούμενοι. Πρόκειται για αφανή άγιο.
Θέλησε ό Κύριος και πήρε στην αγκαλιά του τον γέροντα της δοκιμασίας και της υπομονής, τον ήρεμο, πράο και ταπεινό, τον άνθρωπο της αγάπης π. Χριστόφορο σε ηλικία 72 ετών. Τον θάψαμε κοντά στα παιδιά, πού κλαίνε απαρηγόρητα ακόμη.
Την ήμερα της κηδείας το πρόσωπο του π. Χριστόφορου ήταν τόσο ιλαρό, τόσο φωτεινό, τόσο ήρεμο τόσο ιλαρό. Είχε και την ευκαμψία. Το χέρι Του συνεχώς γλιστρούσε και αναγκαστήκαμε να το δέσουμε και όταν ήταν η ώρα της ταφής του και τα λύσαμε είχε ευκαμψία. Όταν σηκώσαμε το κεφάλι για να βγάλουμε το μαξιλάρι, λύγιζε
Ό μικρός .....„.., μου είπε ότι δύο ημέρες πριν κοιμηθεί πήγε και τον είδε στο νοσοκομείο. Όταν μπήκε στην πόρτα του θαλάμου ένιωσε ένα πολύ έντονο άρωμα, πολύ ωραίο, πού εξαφανίστηκε μόλις τον πλησίασαν. Ήταν με τα μάτια ανοικτά και μιλούσε με κάποιον. Όταν τον ρώτησε είπε, ότι είχε επίσκεψη....
Άλλο ένα παιδί, μου είπε, ότι πολλές φορές πού , τον υπηρετούσε στο ιερό στις λειτουργίες, έκλαιγε γονατιστός στην ωραία πύλη. Συνεχώς έκλαιγε και όταν σηκωνόταν το πρόσωπο του ήταν φωτεινό, έλαμπε.
Ό μακαριστός π. Χριστόφορος έλεγε: Ή ελεημοσύνη είναι σαν την σκιά μας. Μας ακολουθεί παντού και όταν ο ήλιος φωτίζει και όταν γίνεται μικρότερη έχει την αξία της, γιατί και τότε δεν εξαφανίζεται. Μας λείπει πολύ. Μας
λείπουν τα όμορφα λόγια του, ή αγάπη του για τα ορφανά.
Για τον εαυτό του δεν νοιαζόταν καθόλου, παρά μόνον γι' αυτά. Ότι είχε, ότι του έδιναν, όλα έτρεχε και τα έδινε στα παιδιά.
Στο 40νθήμερο μνημόσυνο του πατρός Χριστόφορου ήταν όλα πολύ όμορφα. Τα ορφανά παιδιά μας έδειξαν πόσο τον λάτρευαν, και τον αγαπούσαν και τον είχαν στήριγμα.
Και κάτι συμπληρωματικό.
Τώρα πού ανθίζουν τα λουλούδια και είναι Άνοιξη τώρα πού ή φύσις και αυτή χαίρεται την Ανάσταση Του Θεανθρώπου και την χαράν Του, θυμήθηκα πόσο πολύ αγαπούσε τα λουλούδια ό π. Χριστόφορος. Με τίς ώρες, κάνοντας προσευχή, τα φρόντιζε, τα περιποιούνταν, τα κλάδευε τα σκάλιζε, έβαζε λίπασμα, μα προπαντός τα μιλούσε. Ναι, τα μιλούσε. Κι' εκείνα λες και είχαν αυτιά, τον άκουγαν. Έκοβε τα πιο δροσερά, τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα, τα πιο εύοσμα, τα πιο μικτά και τα έφερνε στο βάζο της Παναγίας.
Μπρος στην μικρούλα εικόνα της Παναγίας πού είχε. Εκεί έκαμε όλες τίς ακολουθίες του, τον κανόνα του, την προσευχή του, το κομποσχοίνι του, τους χαιρετισμούς, το απόδειπνο, και σε αυτήν την φωτογραφία πού του είχατε στείλει εσείς με τον νεοφανέντα Άγιο της Πάρου τον Φιλόθεο.
Πόσες ώρες της ημέρας και της νύκτας περνούσε εκεί, πόσες προσευχές δεν έχει κάμει, πόσες συνομιλίες, πόσα δάκρυα…….Ακόμη τα λουλούδια πού έβαλε για τελευταία φορά στην εικόνα του Αγίου Φιλόθεου και της Παναγίας μένουν και διατηρούν την φρεσκάδα τους παρόλο πού τόσον καιρό ήταν στο νοσοκομείο και έλειπε από το σπίτι. Δόξα τω Θεώ....
Ό π. Χριστόφορος έλεγε:
Το κομβοσχοίνι είναι σαν τον οδηγό του αυτοκινήτου. Όσο πιο καινούργιος είσαι τόσο πιο αργά το κυλάς ανάμεσα στα δάκτυλα σου, όμως αργά και σταθερά. Όσο κυλά ό καιρός τόσο ό οδηγός τρέχει μεν αλλά δεν είναι σταθερός. Έτσι και με το κομβοσχοίνι. Μπορεί να κυλά γρήγορα ανάμεσα στα δάκτυλα αλλά πάντα χρειάζεται προσοχή, πολύ προσευχή και ταπείνωση, γιατί ή έπαρσης δεν αργεί να έλθει. Ή πνευματικότητα είναι ταπείνωση και σταύρωση και υπομονή και θυσία.
Ό δρόμος για τον ουρανό είναι σαν τον λαβύρινθο.
Ή αρχή του νήματος είναι ό Κύριος πού θα μας οδήγηση αμέσως. Αν στο δρόμο μας , μας πιάσει ό εγωισμός και απομακρυνθούμε από το νήμα, τότε χαθήκαμε....

Γράμματα ευγνωμοσύνης του π. Χριστοφόρου
Τουρκία….. 2001
...Από καιρό διακαώς επιθυμώ να επικοινωνήσω με σας, όμως ή ασθένεια και αδυναμία του σώματος μου δεν άφηνε. Ήλθε ό καιρός, μέσα από την καρδιά μου, έστω και καθυστερημένα να επικοινωνήσω μαζί σας.
Νιώθω ήδη σαν τους 9 λεπρούς αχάριστους του Ευαγγελίου, πού, όταν έγιναν καλά, δεν γύρισαν να πουν ένα ευχαριστώ.
Μέσα από τα βάθη της γέρικης καρδιάς μου σας ευχαριστώ, για ότι κάνατε για μένα. Για ένα πρόσωπο πού δεν γνωρίζετε καν κατ' όψη, παρά μόνον από ότι Σάς πληροφόρησαν δι' έμέ. Ελπίζω ή δικαιοσύνη του Θεού να σας ανταποδώσει κατά την καρδία σας.
Μόλις βγήκα από το νοσοκομείο και γύρισα στο πτωχό σπιτικό μου. Σ' αυτό πού δεν θα μπορούσα να μπω, αν δεν βοηθούσατε εσείς και τα παιδιά πού βοήθησαν χωρίς κέρδος. Όλοι νάστε καλά. Ή Παναγία μας να σας το ανταποδώσει σε όλους.
Σάς ευχαριστώ και για τα βιβλία, για τον πνευματικό αυτόν θησαυρό. Είναι το οξυγόνο της ζωής μου εδώ πέρα.
Ευχαριστώ για το ποσόν της αποφυλακίσεως πού στείλατε καθώς και του νοσοκομείου.
Επιθυμώ να έλθω να σας δω από κοντά μόλις ανοίξουν τα σύνορα για μένα....
Θα ήθελα να σας παρακαλέσω, αν μπορώ να σας ζητήσω λίγα τρόφιμα, λίγο λάδι, μακαρόνια, ζάχαρη, λίγες κασέτες, λίγα κομποσχοίνια, λίγο θυμίαμα, λίγα καρβουνάκια... "Αν μπορείτε και θέλετε...
Σάς παρακαλώ να προσεύχεσθε για μένα.
Μέσα από την καρδιά μου ευχαριστώ, για όσα υπέρ εμού κάνατε, και ζητώ χίλιες φορές συγγνώμη για την ενόχληση.
π. Χριστόφορος
...Μετά χαράς μεγίστης και δακρύων εδέχθην τίς πολυμότατες ευλογίες πού είχατε την καλοσύνη να μου αποστείλετε. Μέσα από την γέρικη καρδιά μου σας ευγνωμονώ Κύριος ό Θεός να σας ανταποδώσει πολλαπλάσια κατά τα έργα και την καρδιά σας. Ευχαριστώ πολύ για όλα.
Έμαθα στην ζωή μου να υπακούω σε όσα επιτρέπει ό Θεός. Τα θεωρώ φωνή του Θεού... Τόσα χρόνια στην φυλακή, παρ' όλο πού κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για μένα, το τονίζω, κανένας, μέσα μου κυριαρχούσε μία αύρα αισιοδοξίας" ήξερα ότι ό Θεός θα με εξαγάγει...
Μυρίων οφειλέτης είμαι για ότι κάματε για μένα.
Και πάλι σας ευχαριστώ και σας ευγνωμονώ. Εύχεστε.
π. Χριστόφορος
...Να χαίρεσθε πάντοτε την χαρά του Κυρίου μας. Ευχαριστώ για τα παπούτσια, τα βιβλία, τίς Καινές Διαθήκες, ως και το θυμίαμα... Ό καλός Θεός, ό όποιος επιβλέπει την διακονία σας, να σας χαρίζει υγεία, δύναμη και υπομονή...
...Εύχομαι ή χάρις του Κυρίου να σας συνοδεύει και ενισχύει πάντοτε.
Δόξα τω Θεώ, άρχισα να αναρρώνω, να συνέρχομαι, να δένουν τα κοκάλα μου. Βρίσκομαι ακόμη στο Νοσοκομείο. Όμως ό νους μου βρίσκεται στα μικρά ορφανά, πού κοιμούνται ακόμη στο αντίσκηνο... Σάς ευχαριστώ, για μια ακόμη φορά, για ότι κάματε για τα παιδάκια αυτά. Ή αγάπη σας και με συγκινεί και με σκλαβώνει...
π. Χριστόφορος ανάξιος και ό τελευταίος των κληρικών
Φεβρουάριος 2002 - Νοσοκομείο Άγκυρας ...Ήθελα από πολύ καιρό να σας εκφράσω την εν Χριστώ αγάπη μου και την μεγάλη μου ευγνωμοσύνη για το αμέριστο ενδιαφέρον σας για τα ορφανά, για την στήριξη σας στις δυσκολίες πού περνάμε...
Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι ό Θεός να ευλόγηση το έργο αυτό της προσφοράς και της θυσίας, και εσάς να ενισχύει και προστατεύει.
Σάς ευχαριστώ για όλα, παρ' όλο πού εγώ δε την αξίζω την αγάπη σας. Μόνο τα ορφανά μικρά παιδάκια, αυτά πού δεν ένιωσαν ακόμη χάδι πατρικό ή φιλί μάνας! Αυτά τα θαλασσοδαρμένα παιδάκια να βοηθήσετε. Εκεί να δείξετε το ενδιαφέρον και την αγάπη σας.
Βαθύτατα ευγνώμων για όλα, π. Χριστόφορος ανάξιος κληρικός
...Δόξα τω Θεώ είμαι καλά. Οι σωματικές μου δυνάμεις με έχουν εγκατάλειψη, το άσθμα δεν μου επιτρέπει να ανασαίνω χωρίς αέρα με σωλήνα. Τα χειρότερα πέρασαν μέσα στις υγρές φυλακές και τα σκοτεινά κελιά. Δυστυχώς δεν είδα καλά τους αποφυλακισθέντας τόσες αγνές ψυχές, τόσες όμορφες εικόνες του Θεού μας, βασανισμένες, ταραγμένες, πονεμένες, κουρασμένες. Να βλέπατε τον πόνο και την απόγνωση ζωγραφισμένα στα βλέμματα τους και στην ομιλία τους. Όποιος δεν έζησε έστω και μία ήμερα, ένα εικοσιτετράωρο, μέσα σε ένα από τα απαίσια υγρά κελιά τουρκικής φυλακής, δεν μπορεί ούτε να γνωρίζει ούτε να μιλά τι είναι κρατούμενος τουρκικής φυλακής.
Ό Μεγάλος Θεός έδωσε φέτος Ανάσταση σε πολλές ψυχές. Ίσως γιατί είδε τον πόνο και την σταύρωση για πολλά χρόνια των ανθρώπων αυτών. Επίσης ή ψυχή μου αγάλλεται για το τόσο καλό πού είδαν τα μικρά ορφανά παιδάκια μας. Αυτά πού δεν γνώρισαν ποτέ την πραγματική πατρική ή μητρική αγάπη, γνώρισαν την εύνοια του Θεού, την παρουσία Του, την στοργή Του, δια της εμπράκτου αγάπης σας... Να σας έχη ό Θεός γερό, για να υπηρετήσετε αγνά τον λόγο του Θεού και να βοηθήσετε....
Καλή Ανάσταση! π. Χριστόφορος.

Διδακτικά γράμματα αποφυλακισθέντων

Τά γράμματα πού Θα διάβασης, αγαπητέ(ή) αναγνώστη(στρια) είναι της εποχής μας και συμβαίνουν σε χώρα όπου διώκεται ό Χριστός και οί χριστιανοί ορθόδοξοι Έλληνες. Ας τα προσέξουμε.

Καλώς ήλθες στην ζωή
... Σήμερα είδαν τα μάτια μας το θαύμα της αποφυλακίσεως των νέων αδελφών μας... Όρθια πτώματα, λείψανα σωστά, χωρίς καθόλου χρώμα και κρέας, παρά μόνο κοκάλα και δέρμα. Βγήκαν ερείπια σκέτα.
Τους παρέλαβε ό …. με ένα φιλί στο μέτωπο και με τα δάκρυα του να τρέχουν και με μια ευχή βγαλμένη μέσα από την καρδιά του: καλώς ήρθες στην ζωή, παιδί μου.
Κατευθύνθηκαν στο για να πάρουν τις πρώτες βοήθειες. Πλύσιμο, απολύμανση στις πληγές, ρούχα, κούρεμα, ξύρισμα και περιποίηση....
Παρά το πολύ κρύο και την παγωνιά πού έχει εδώ, ή καρδιά μας είναι ζεστή από όλα αυτά πού ζούμε, από όλη την ευλογία και την αγάπη του Θεού πού αισθανόμαστε... Ευχόμαστε και ή δική σας καρδιά να εκχέει πίστη, αγάπη και καλοσύνη... Μέσα από την καρδιά μας ευχαριστούμε και ευγνωμονούμε και όλους σας για όσα κάνετε για εμάς και για όλα τα εδώ θέματα.

Ό πάτερ αυτός που είναι;

... Οί αποφυλακισμένοι αδελφοί μας ήλθαν πολύ ταλαιπωρημένοι, κουρασμένοι και κατακίτρινοι.
Τρέμουν όλοι τους... Δεν έχουν σχεδόν καθόλου όρεξη. Με το ζόρι τρώνε από λίγο. Κοιμούνται συνέχεια. Δεν μιλάνε. Προσπαθώ συνέχεια να τους μιλώ, αλλά δεν έχουν δυνάμεις, είναι πτώματα, νυστάζουν χρειασθούν πολλές μέρες για να συνέλθουν... Ό Θεός να βάλει το χέρι του... Οί …έχουν πέσει με τα γόνατα
μπροστά στην εικόνα του οσίου Φιλόθεου και λένε' ό παπάς πού ήλθε στην φυλακή. Πολλές φορές μας μίλησε και πολλές φορές μας έσωσε από πολύ μεγάλο κακό. Νάτος αυτός είναι. Με φώναξαν. Ορίστε τους είπα.
Ό πάτερ αυτός που είναι; πού βρίσκεται, να τον ευχαριστήσουμε; Γιατί, ρώτησα.
Γιατί ήλθε τώρα τελευταία πάρα πολλές φορές στο κελί της φυλακής μας και μας μίλησε για υπομονή, για στεφάνι πού μας έχει ετοιμάσει ό Κύριος μας και για χαρά πού μας περιμένει. Τα περισσότερα δεν τα καταλαβαίναμε, γιατί ήμασταν χάλια. Όμως και μόνο πού τον βλέπαμε και μόνο πού έρχονταν δίπλα μας, εμείς χαιρόμασταν συνέχεια.
Ήταν απόγευμα... ό είχε πυρετό, ψηνόταν.
Λέγαμε, πότε να έλθει ό φύλακας να κάνη την καθιερωμένη του βόλτα, για να δη αν όλα είναι καλά και να του το πούμε. Κρύωσε κιόλας. Κουβέρτες εδώ δεν έχουμε. Ό ένας δίπλα στον άλλο για να ζεσταινόμαστε. Ήλθε ό πάτερ. Σας παρακαλούμε, έχετε κάποιο φάρμακο για τον ……έχει πυρετό.
Πυρετό; ποιος έχει πυρετό, για να δω, είπε, και έβαλε το χέρι του στο μέτωπο του και μουρμούρισε κάποια λόγια' και μετά είπε' Δεν έχει πια. Φαίνεται του έπεσε.
Σε ούτε δέκα λεπτά ό.........σηκώθηκε χωρίς να κρυώνει, να έχει πυρετό και να είναι άρρωστος.
Ζήσαμε ένα θαύμα και το είδαμε όλοι μας, και δεν ήμασταν όλοι Χριστιανοί. Και όμως μας μίλησε με τόση αγάπη και καλοσύνη, πού ποτέ τόσα χρόνια πού γυρνάμε από φυλακή σε φυλακή δεν μας μίλησε της δικιάς μας θρησκείας....
Αυτό το πρώτο περιστατικό σας το καταγράφω όπως ακριβώς μου το διηγήθηκαν με δάκρυα στα μάτια. Όσο για το ποιος είναι ό πάτερ της φωτογραφίας και που είναι, έχουν καιρό και να το μάθουν και να το ζήσουν από μόνοι τους....
Ευχαριστούμε για όλα όσα μας στείλατε μέσα από την καρδιά μας. Μόνο τίς καρδιές μας, τίς σκέψεις μας και τίς πράξεις μας δεν προλάβαμε να ετοιμάσουμε και για μία ακόμη φορά ό Κύριος θα πικραθεί από εμάς.

Ένιωθα μόνο απελπισία και θάνατο
Πάντα δεν νιώθαμε, δεν καταλαβαίναμε και δεν είχαμε αίσθηση του καιρού μέσα στην φυλακή. Ό καιρός συμβάδιζε με τα δικά μας προβλήματα και τα δικά μας τραβήγματα. Μαύρος, μουντός, έτσι νόμιζα. Γιατί; Γιατί ένιωθα, ότι τόσα χρόνια ή καρδιά μου ήταν μαζεμένη, κρύα, παγωμένη. Ένιωθα μόνο απελπισία και θάνατο. Ένιωθα μια βαρυχειμωνιά, μια παγωμένη αίσθηση κυριαρχούσε πάντα μέσα μου. Τίποτε άλλο δεν είχα, ούτε καν ο νους μου δεν αισθανόταν ζεστασιά. Ακόμη και στον ύπνο μου έβλεπα χιόνια, παγετούς, βροχές, υγρασίες. Εδώ και ένα χρόνο πού βγήκα και πρωτοείδα τον ήλιο είδα τίς λαμπερές του ακτίνες, την λάμψη του και το φως του, άρχισα να ζεσταίνομαι, άρχισε να ζεσταίνεται ή καρδιά μου. Άρχισα να ζω και εγώ. Χαίρομαι πάρα πολύ και νιώθω μέσα στην καρδιά μου την ζεστασιά του Θεού και των ανθρώπων του Θεού.
Το Πάσχα ένιωσα σαν μικρό παιδί. Φέτος θα ψάλλουμε και τα κάλαντα, θα μοιράσουμε ευχές.
Δόξα στον Άγιο Θεό. Χίλιες δόξες να έχει ό Κύριος μας.

Πέρασαν 17 χρόνια απόγνωσης μέσα στην φυλακή
Ήταν γύρω στις 2 το μεσημέρι και ήμουν θεριστής σε μία υποτυπώδη θεριστική μηχανή. Θέριζα τον κόπο οικογενειών πού από το σιτάρι αυτό και κάποια ζώα προσπαθούσαν να ζήσουν, να επιβιώσουν και να περάσουν την χρονιά τους....
Εκεί πού θέριζα, ήλθαν, με συνέλαβαν και μου θέρισαν και την δική μου την ζωή.
Έτσι στα καλά καθούμενα. Έτσι για να αναρωτιέμαι ακόμη μέχρι τώρα, τι έχω κάμει;
Πέρασαν 17 ολόκληρα χρόνια απόγνωσης και απελπισίας μέσα στην φυλακή. Πέρασα μέσα στην οδύνη, στην συμφορά και στην τέλεια θλίψη.
Όλα μου τα χρόνια μέσα στην φυλακή είχα ένα μεγάλο ερωτηματικό. Θεέ μου, σε παρακαλώ, λύσε μου την απορία .
Καιτοι συνέχεια μαζί Του μιλούσα, νόμιζα ότι δεν με άκουγε. Νόμιζα ότι εκεί πού ήμουν κλεισμένος ούτε ή φωνή μου δεν έφτανε εκεί πού ήθελα, στον ουρανό. Και όμως, όχι μόνο έφτασε..., αλλά πήρα και την απάντηση.
Ήταν χειμώνας. Ξημέρωνε του Αγίου Νικολάου. Το βράδυ προτού κοιμηθώ έκαμα τον σταυρό μου, την προσευχή μου και παρακάλεσα τον Άγιο Νικόλαο να βοηθήσει.
Θέλεις να μάθεις μια σον απορία τι λύση έχει; Θέλεις να μάθεις, γιατί βρίσκεσαι εδώ; Άκου λοιπόν. Χωρίς να το γνωρίζεις κέρδισες ένα σεβαστό μεγάλο ποσό από κληρονομιά συγγενικού σου προσώπου. Μαθεύτηκε πριν από σένα από ανθρώπους πού θέλησαν αυτά τα χρήματα, και για να τα αποκτήσουν νόμιζαν πώς έπρεπε να σε εξαφανίσουν φυλακίζοντας σε. Έχασες κάποια χρήματα, αλλά κερδίζεις τον ουρανό. Έχασες υλικά πράγματα, αλλά ό Κύριος, πού είδε ότι αυτά θα σε διέλυαν, σε απάλλαξε. Να χαίρεσαι την νίκη σου πού θα σε διασώσει και αγιάσει....

Σας το γράφουμε για να δείτε το μεγαλείο του Θεού
Ή απόπειρα της δολοφονίας του δεσμοφύλακα μας, του κλειδοκράτορα των κελιών μας, του ήταν γεγονός πού έγινε. Φαινόταν και τα σημάδια του σχοινιού, της πετονιάς στον λαιμό του.
Όλοι στην φυλακή της..... ήταν ανάστατοι πάρα πολύ, και το έριξαν σε μας. Ή ζωή μας μια κόλαση, ένα τίποτα....
Ζήσαμε έναν εφιάλτη. Δεν είχαμε κάνει όχι απόπειρα δολοφονίας, άλλ' ούτε καν το είχαμε σκεφτεί. Δεν πέρασε ούτε από το μυαλό μας....
Μοναδική μας ελπίδα Εκείνος, πού, αν ήθελε, μπορούσε να μας βοηθήσει, για να λάμψει ή δικαιοσύνη και ή αλήθεια και το φως.
"Έτσι με δάκρυα στα μάτια τον παρακαλούσαμε στο κελί γονατιστοί. Με λυγμούς, κλαίγοντας, του λέγαμε « μας βοηθήσει, μιας και δεν είχαμε κανέναν άλλον στον κόσμο. Σε δύο ημέρες θα ερχόταν δύο εισαγγελείς για επίσημες ανακρίσεις. Μας πήγαν στο γραφείο του διευθυντή της φυλακής. Τρέμαμε ολόκληροι. Ήμασταν άγουροι ότι ή καταδίκη μας ήταν σίγουρη και δεδομένη- Κάναμε τον σταυρό μας και προχωρήσαμε.
Μπήκαμε στο γραφείο του διευθυντή και αντικρίσαμε τίς άγριες φάτσες των δικαστών της πολιτείας. Τίποτε δεν προλάβαμε να πούμε. Ό μεγαλύτερος στην ηλικία άρχισε να λέγει. Με τα στοιχεία των μαρτύρων πού έχουμε και όλη την δικογραφία, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι οί δράστες είστε εσείς. Ένας από εσάς δηλαδή. Γι' αυτό είναι προτιμότερο και καλύτερο να τελειώνουμε μια ώρα νωρίτερα. Να ομολογήσετε για να τελειώνουμε. Ομολογήστε λοιπόν πέστε τα
Σηκώθηκε ό διευθυντής και είπε: Αυτό πού μου συνέβη, ποτέ στην ζωή μου δεν μου έτυχε, δεν μου ξανασυνέβη. Επί πέντε μέρες τώρα, στο σπίτι μου, στο γραφείο μου, στο αυτοκίνητο μου, ακούω συνεχώς μια φωνή: πολλή έντονη φωνή να μου λέει ποιος είναι ό δράστης και ότι οί δράστες δεν είναι οί παρόντες....
Δεν πίστευα στην αρχή. Δεν μπορούσα ούτε να το διανοηθώ καν. Έτσι τόλμησα ν' αδιαφορήσω επί της φωνής και θα τρακάριζα με το αμάξι μου. Αυτό ήταν ή προειδοποίηση, μου είπε ή φωνή... Γύρισα και εγώ πίσω το βράδυ στην φυλακή, έφερα στο γραφείο μου αυτόν πού ή φωνή μου υπέδειξε, τον φοβέρισα και ομολόγησε....
Έτσι αυτοί οί δύο άνδρες είναι αθώοι. Ό δράστης είναι αυτός... Φέρτε τον μέσα.
Φύγαμε από το γραφείο, ευχαριστώντας τον Θεό, με δάκρυα στα μάτια, με πολλή συγκίνηση και χαρά.
Αυτό σας το γράφουμε για να κρίνετε μόνοι σας, για να δείτε το μεγαλείο του Θεού.

ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.
Λένε οί περισσότεροι ευτραφείς των ανθρώπων, δεν μπορώ, είναι πάνω από τίς δυνάμεις μου να χάσω κιλά. Είμαι άρρωστος, έχω το ένα, έχω το άλλο....
Εγώ, πριν με συλλάβουν και με οδηγήσουν για δώδεκα χρόνια στα σίδερα, μαζί με την οικογένεια μου, ήμουν αρκετά παχύς άνθρωπος, ζύγιζα 141 κιλά. Και αυτό από μπύρα. Τρελαίνομαι για την μπύρα....
Μέσα, όμως, στην φυλακή, στην διάρκεια των 12 χρόνων, έγινα μινιόν. Έπεσα στα 75 κιλά, χωρίς να το καταλάβω. Ή δίαιτα ήταν αυστηρότατη. Σχεδόν σε καθημερινή βάση όσπρια. Όσπρια με κρέας Ναι, είχε όλα τα ζουζούνια πού νοστίμιζαν την φασολάδα, την φακή ή τα ρεβίθια... Έτσι λοιπόν χάθηκαν τόσα κιλά. Το μόνο καλό πού μου προσέφερε ή φυλακή.
Φυσικά εκτός από τα κιλά μου, έχασα και τα μυαλά μου, έχασα την ελευθερία μου. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει τίποτε και καμιά λογική εξήγηση σε όλες τίς καταστάσεις πού ζούμε και περνάμε μέσα στην φυλακή.
Να μπορούσατε να φανταστείτε τι σημαίνει και τι είναι για τον άνθρωπο ή ελευθερία! Είναι μεγάλη ευεργεσία να μπορεί να αναπνέει κανείς ελεύθερος. Να ζει ελεύθερος, να περπατά οπότε θέλει και οπού θέλει. Ή στέρηση της επιλογής στον άνθρωπο, ή στέρηση της ελευθερίας του τον κάνει τον πιο αδικημένο επί γης άνθρωπο. Αυτή την ελευθερία μας κάνατε την τιμή να μας δωρίσετε. Μας ευλόγησε ό πανάγαθος Θεός να ατενίσουμε και πάλι ελεύθεροι την ζωή, και προπαντός κοντά με τον Θεό.
Σάς ευχαριστούμε γιατί μας χαρίσατε και πάλι την δυνατότητα να πιστεύουμε και να προσκυνάμε ελεύθεροι τον Κύριο μας, τίς εικόνες μας, να προσευχόμαστε και να ελπίζουμε. Γιατί δεν υπάρχει καμία πιστότερη ελπίδα από τον Θεό.

Άνοιξα το στόμα μου μετά 18 ολόκληρα χρόνια
Εγώ δεν έχω και πολλές εμπειρίες γιατί οί φυλακές που ήμουν δεν ήταν καν ανθρώπινες. Όταν μιλάμε για ζωή, είναι, τότε, όταν αναφερόμαστε μόνο για ανθρώπινες συνθήκες και για κατανόηση. Άλλα οί φυλακές και μάλιστα εδώ στην χώρα μας δεν ανήκουν στους χώρους της ανθρώπινης ατμόσφαιρας.
Εγώ δεν πείραξα κανέναν. Πάντα έβλεπα την δουλειά μου, την οικογένεια μου και την λίγη περιουσία πού υπάρχει, και όμως στον βωμό της αισχροκέρδειας και του υλικού πλούτου βρέθηκα για 18 ολόκληρα χρόνια στην φυλακή.
Το μόνο αδίκημα μου ήταν, ότι είχα ένα σπιτάκι και λίγα στρέμματα χωράφι. "Ένα σπιτάκι πού το έφτιαξα με αίμα, δάκρυα, πόνο και πολύ ίδρωτα πέτρα-πέτρα....
"Έτσι και εγώ έβαλα ένα κανόνα στην φυλακή. 18 ολόκληρα χρόνια δεν μίλησα, δεν αντάλλαξα κουβέντα με κανέναν. Έκανα τον μουγκό. Μιλούσα μόνο με τα μάτια και μόνο με τα δάκρυα. Μιλούσα μόνον με έναν, τον Κύριον, πού επέτρεψε από εκεί ψηλά, να μπω μέσα στην φυλακή. Έκλαψα χρόνια και μιλούσα μαζί Του άλλα τόσα χρόνια.
Και Εκείνος λύγισε, με κοίταξε..., και με ελευθέρωσε. Ήλθε το καλό μαντάτο. Τότε μίλησα, τότε άνοιξα το στόμα μου, μετά 18 ολόκληρα χρόνια, και φώναξα....
Τότε έγινα και εγώ ξανά κοινωνικός, ομιλητικός, ζωντανός άνθρωπος.
Ευχαριστώ για όλα....

Μα τον Αλλάχ, το αύριο είναι μαύρο για σας
Όλοι οί γκιαούρηδες, οί βρομιάρη δες θα χαθείτε, θα αφανιστείτε, θα πεθάνετε. Γέμισαν οί φυλακές από την ράτσα σας και την φάρα σας. Μα τον Αλλάχ, το αύριο είναι μαύρο για σας και δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ αύριο. Το αύριο είναι δικό μας, καθάρματα. Το δικό σας μέλλον, ή δική σας τύχη είναι το χώμα. Ήταν ό διευθυντής της φυλακής μας. Ό καλός πατέρας πού φρόντιζε... για μας, πού νοιαζόταν για την εξαφάνιση μας. Πέρασα πολλά όλα αυτά τα χρόνια μέσα στην φυλακή πού αυτά ήταν ψιλά γράμματα. Αυτήν την φορά, όμως, μίλησα και είπα' . Κύριε διευθυντά, με όλο τον σεβασμό πού σας έχω, ό δικό μας μέλλον δεν εξαρτάται από μένα, ούτε από σας εξαρτάται από τον Κύριο μας, από Αυτόν πού μας έπλασε Από Αυτόν πού μας κατευθύνει και μας δίνει ζωή Είναι δική Του υπόθεση ή τύχη μας και θα αποφασίσει Εκείνος για μας. Εκείνος ξέρει τι είναι το καλύτερο για μας. Εγώ το μόνο πού έχω να πω είναι: Γενηθήτω το θέλημα Του..., Έλθέτω ή βασιλεία Του....
Έτσι σήμερα νιώθω ευγνώμων για όλα οσα μου προσφέρει....

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς»
Παναγία μου, Χριστέ μου, γιατί; ήταν συνέχεια το ερώτημα μου, μέσα και πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. "Ένα μόνιμο γιατί, μια συνεχιζόμενη ερώτηση, μια διαρκής μεγάλη απορία.
Απάντηση όμως δεν έπαιρνα. Κανένας δεν μου έλυνε αυτήν την απορία. Γιατί σήμερα να μου λείπει το σπίτι μου, να μου λείπει ή οικογένεια μου;
Ένα πρωί με φώναξαν στο γραφείο του υποδιευθυντού. Αρρώστησε ή καθαρίστρια και έπρεπε να την αντικαταστήσω για 2 μέρες. Πολύ ευχαρίστως απάντησα. Χαρά μου να εξυπηρετήσω. τι πρέπει να κάμω; Είπα χαμογελαστά.
Τότε εκείνος άρχισε στην κυριολεξία να ουρλιάζει! Γι άνθρωποι είστε εσείς. Σάς φυλακίζουμε, σας δέρνουμε, σας ταλαιπωρούμε και εσείς εκεί, πάντα με το χαμόγελο, με την καλοσύνη, με κουράγιο και δύναμη. τι είστε εσείς τέλος πάντων; Άνοιξα το στόμα μου για να απαντήσω, για να τους πω, πόσο διαφορετικός άνθρωπος είναι ό Χριστιανός, πόσο αγάπη έχει και τι πρότυπο πίστεως έχει ό Χριστιανός.
Εκείνος, όμως, με πρόλαβε. Ναι αλήθεια είναι, ότι τέτοιο παράδειγμα ταπεινώσεως από τον Θεό σας δεν το ξαναείδα πουθενά. Να τον χτυπούν από την μια πλευρά και να γυρίζει από την άλλη. τι ρωτώ; τι διερωτώμαι;
Αυτή είναι ή δύναμη σας. Αυτή ή πίστη σας και αυτή ή υπομονή σας... Όμως δεν θα σας πέραση. Μα τον Αλλάχ, εδώ άλλον χωράφια είναι και θα χορεύετε με τον δικό μας τον σκοπό όχι με τον δικό σας....
Εγώ τι να πω; «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς».

Στα αυτιά μου ήχησαν καμπάνες και αγγελικές φωνές έψαλλαν

Τα μάτια μου έτρεχαν από δάκρυα και συγκίνηση! Ή ψυχή μου πονεμένη... Ήταν παραμονές Χριστουγέννων. Θυμόμουν, πριν πολλά χρόνια, την μάννα μου πού με έντυνε καλά και έτρεχα, κρυφά-κρυφά να ψάλλω τα κάλαντα, να διαλαλήσω και εγώ... την Γέννηση του Σωτήρα μας. τι όμορφες ημέρες! Τι ευλογία! Ή φυλακή δεν είχε τέτοια, ούτε και τα ασπρόμαυρα μαλλιά μου, μου το επέτρεπαν, έστω και αν ήμουν έξω στο σπίτι μου να πάω και να πω τα κάλαντα. Όμως ήθελα να τα ακούσω πολύ....
Τα χείλη μου, χωρίς να το θέλω, άρχισαν να ψάλλουν για τον Θεό. Το θυμόμουν καλά. «Φως ίλαρόν αγίας δόξης...» κ.λπ. Έψαλλα με τρεμάμενη φωνή. Σιγά ,σιγά ή φωνή μου δυνάμωνε και γέμισε τον χώρο της δουλείας μου.... δεν πρόλαβα, όμως, να το τελειώσω, όταν οί δεσμοφύλακες ήλθαν, με πλησίασαν και με έκαναν μπαούλο στο ξύλο. Με τα ξύλα τους και με τίς μπότες τους με κτυπούσαν και με έβριζαν. Από το πολύ ξύλο λιποθύμησα και έχασα τίς αισθήσεις μου.
Οταν ξύπνησα, ήταν 25 Δεκεμβρίου πρωί: Δεν άνοιξα τα μάτια μου, μόνο στα αυτιά μου ήχησαν καμπάνες και αγγελικές φωνές έψαλλαν το «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν άνθρώποις ευδοκία», και το «Χριστός γεννάται δοξάσατε...».
Κύριε, σε παρακαλώ, δώσε μου την δύναμη, την αντοχή και αναγέννησε με....
Και σήμερα πού σας γράφω ζω έξω από την φυλακή. Ζω με αγαπημένους ανθρώπους και μαθαίνω να γράφω και να μιλώ, και με φροντίζουν. τι άλλο θέλω για να είμαι χαρούμενος; Τίποτε....

«Κάνε υπομονή, αδελφέ μου... και σήκωσε τον σταυρό σου»
... 14 ολόκληρα χρόνια ερήμωσης, τέλειας απομόνωσης και φυλάκισης. Που να βρεθεί εκείνο το τεράστιο ποσόν πού μου ζήτησαν; Έτσι συμβιβάστηκα και εγώ με την ζωή και προσπάθησα να επιβιώσω με νύχια και με δόντια.
Το τίμημα της προσεκτικής στάσεως μου ήταν να γίνω Σεφ του διευθυντή στο σερβίρισμα. Ήμουν υπεύθυνος για να ετοιμάζω το τραπέζι του, ανάλογο με τα πρόσωπα και τίς περιστάσεις. Έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτικός και όλα να είναι έτοιμα στην εντέλεια. Μια μέρα με φώναξε στο γραφείο του. Άκουσε, μου λέει αύριο περιμένω για υποδοχή τον διευθυντή των φυλακών από το υπουργείο... Θέλω να δείξεις όλη σου την τέχνη και την προσοχή. Είναι πολύ παράξενος και έρχεται για έλεγχο.

Μάλιστα του είπα... Και πράγματι προσπάθησα να 1 κάνω ότι μπορούσα. Ήμουν σε επιφυλακή. Σερβίρισα 1 το πρώτο πιάτο με σούπα καλά. Ζήτησε λίγο συμπλήρωμα. Πήρα το πιάτο και το κακό έγινε. Σκόνταψα και το πιάτο έπεσε επάνω του, τον λέρωσα και μαζί με μένα έκαψα και τον διευθυντή μας, ό όποιος με τιμώρησε αυστηρότατα.
Έχασα το χέρι μου από αυτή την υπόθεση. Με έστειλε στην κορδέλα, και την ώρα πού κρατούσα το ξύλο με σπρώξανε για να κοπεί και μαζί με αυτό κόπηκε και το χέρι μου. Έτσι σακάτης προσπάθησα να σώσω ότι απέμεινε από την ζωή μου εκεί μέσα στα σκοτεινά
μπουντρούμια.
Δεν είχα, όμως, κανέναν να με στηρίξει. Ό διευθυντής από τότε ήταν εχθρικός μαζί μου. Ή ζωή μου ήταν κόλαση, ένα σωστό βασανιστήριο. Ή κάθε μέρα ήταν χρόνος βασανιστηρίων για μένα και τον ψυχικό μου κόσμο. Ή μόνη μου ελπίδα ό Κύριος. Μόνο αυτός σε έσωζε
σε κάθε περίσταση.
Μια φορά ήμουν σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Οί συγκελλιώτες μου δεν μου μιλούσαν. Ήμουν άρρωστος με πυρετό, με ρίγος, με μεγάλο κρυολόγημα. Μάταια παρακαλούσα να μου φέρουν μία ασπιρίνη, κάποιο ζεστό τσάι.
Έκλαιγα, κρύωνα, μα κανένας δεν συγκινήθηκε.
Κανένας δεν μου έδινε σημασία... Νύχτωσε... Μέσα στο σκοτεινό κελί, άστραψε ένα φως και φώτισε το κελί. Κάνε υπομονή, αδελφέ μου, είναι μπόρα και θα περάσει. Είναι ανήφορος, μετά, όμως, ό Κύριος θα σε δοξάσει. Κάνε υπομονή και σήκωσε τον σταυρό σου. Με ευλόγησε και σηκώθηκα αμέσως.
Από εκείνη την ημέρα έλαβα και την είδηση ότι, με την βοήθεια σας, θα αποφυλακιστώ, και κατάλαβα ότι ή ανηφόρα τελείωσε

Ό Κύριος μας είχε σχέδιο και για την σωματική αλλά και για την πνευματική μας σωτηρία
Είναι ή ώρα τρεις, περασμένα μεσάνυχτα. Είμαι ξαπλωμένος στις ζεστές μου καινούριες κουβέρτες, ήσυχος, χορτάτος, αμέριμνος. Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος πού βλέπω. Γιατί, δυστυχώς, δεκαετίες ολόκληρες ήμουν τυφλός πίσω από τα παλιά κάγκελα της φυλακής... Κι' όμως δεν κλείνουν τα μάτια μου με τίποτα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Φοβάμαι. Ακόμη και τον πιο ελαφρό ίσκιο να δω, τον παραμικρό θόρυβο ν' ακούσω, τρελαίνομαι από φόβο. Ή καρδιά μου κτυπά γρήγορα. Θυμάμαι, θυμάμαι τότε, πού μέσα στο υγρό μπουντρούμι της φυλακής, μόλις ακούγαμε τον πιο μικρό θόρυβο μπαίναμε κάτω από την κουβέρτα. Ήρθε ή σειρά μας, λέγαμε. Πάει, σήμερα είναι ή τελευταία μας μέρα. τι απογοήτευση, τι απελπισία, τι απόγνωση! Θεέ μου, έλεγα, που είσαι; Γιατί και Εσύ μας εγκατέλειψες, μας άφησες, μας γύρισες την πλάτη;....
Τώρα πού τα γράφω αυτά, κλαίω. Κλαίω και ντρέπομαι, γιατί ό Κύριος μας, όχι μόνο δεν μας γύρισε την πλάτη, αλλά είχε σχέδιο για την σωτηρία μας. Είχε σχέδιο και για την σωματική αλλά και για την πνευματική μας σωτηρία....
Σήμερα τον ευχαριστώ, τον αινώ και τον δοξολογώ, μα είναι μάταια, γιατί σαν άπιστος Θωμάς δεν τον πίστεψα. Δεν του είχα εμπιστοσύνη. Έτσι όλα όσα κάνω τώρα καταλαβαίνω ότι είναι ανώφελα. Μακάρι να με συγχωρέσει ό Κύριος, να μου δώσει δύναμη και να με ευλογήσει.

Όποιος δεν ξέρει, δεν μπορεί να καταλάβει
... Περίπου συμπληρώσαμε ενάμιση χρόνο πού άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως, της φυλακής και είμαστε στην ελευθερία. Τελείωσε ή δική μας σκλαβιά και ταλαιπωρία.
Τόσους μήνες είμαστε έξω και οι πληγές μένουν ανοικτές. Πληγές ανεξίτηλες πού δεν θα σβήσουν ποτέ, όσο ζούμε. Ίσως εσείς κ. Στυλιανέ, τον δικό μας παλμό, την δική μας αγωνία την ζήσατε σε ένα βαθμό. Μάθαμε ότι κάποιοι αδελφοί χριστιανοί αμφισβήτησαν το όλο έργο και την όλη αυτή θεάρεστη προσπάθεια και λυπάμαι ειλικρινά. Όμως καταλαβαίνω, οποίος δεν ξέρει, δεν μπορεί να καταλάβει. Επίσης καταλαβαίνω ότι ό πειρασμός πολεμά με λύσσα αυτό το έργο και προσπαθεί να ματαιώσει κάθε πραγματοποίηση του. Είναι τεράστιο έργο αυτό πού έγινε εδώ μέχρι τώρα. Όσοι αμφισβητούν θα καταλάβουν κάποτε, όταν δουν τίς πληγές μας, όταν δουν τι πάθαμε....
Είμαστε ευγνώμονες για όλα και σε όλους σας. Ευχόμαστε, όταν ψάλλετε το Χριστός Ανέστη, να αξιωθείτε να πάρετε την ευλογία του αναστημένου Χριστού. Ευχαριστούμε για όλα όσα μας στέλνετε ακόμη και σήμερα....

Όλα αυτά τα βάσανα δεν σβήνουν από το μυαλό
Πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις, για αίμα, ούρα και καρδιογράφημα.
Τα πόδια μου έχουν σχηματίσει
Θρόμβωση και πρήξιμο. Αν κανείς βάλει το χέρι του θα διαπιστώσει μπίλιες, στρόγγυλα σαν αίμα στο εσωτερικό του μέρος. Είναι από τα βάσανα στην φυλακή. Τότε που μου έβαλαν οινόπνευμα στις κάλτσες και τυχαία, δήθεν έπεσε το σπίρτο και πήραν φωτιά. Τότε πού πρόλαβα το έγκαυμα, αλλά όχι το κάψιμο. Δύο χρόνια υπέφερα, έτσουζαν. Τότε πού δεν μπορούσα να περπατήσω αλλά πού έπρεπε να σηκώνομαι για να σκουπίζω τίς αυλές. Τότε πού δεν είχα ζεστές κάλτσες ούτε παπούτσια και έβαζα νάιλον σακούλες και πανιά στα πόδια μου για να σπάζω τον πάγο στην είσοδο της φυλακής. Σηκωνόμουνα και έκλαιγα. Έτσουζαν τα πόδια μου. "Έκλαιγα από πόνο, μα αλίμονο μου αν δεν σηκωνόμουν, θα έτρωγα ξύλο μετά μουσικής.
Όλα αυτά τα βάσανα δεν σβήνουν από το μυαλό. Τα μάτια δακρύζουν, τρέχουν από μόνα τους. Θες από πόνο ψυχής, θες από συγκίνηση, θες από πίκρα. Δόξα να έχει ό Θεός. Χίλιες φορές δοξασμένο το όνομα Του. Δεν ρωτώ ούτε γιατί ούτε τίποτα. Δόξα να έχει.
Και εσάς όλους πού φροντίζετε να ζούμε, πού μας αγαπάτε σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας.

Ό μοναδικός λόγος που βρισκόμαστε στην φυλακή είναι το ότι είμαστε Χριστιανοί
«Ή ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ...».
Από μικρό παιδί, πού ήμουνα, αυτές οί φράσεις, αυτή ή μελωδία είναι χαραγμένη στην μνήμη μου. Όλα τα χρόνια της φυλακής, ή ζωή μας ήταν σαν να ήμασταν σε τάφο. ήμασταν ζωντανοί φυλακισμένοι. Σε κάθε θλίψη τούτη ή συγκεκριμένη φράση ερχόταν στον νου μου.
Ήξερα ότι ό μοναδικός λόγος πού βρισκόμαστε στην φυλακή ήταν ή μαρτυρία της χριστιανικής μας πίστης. Το ότι είμαστε Χριστιανοί. Επανειλημμένα μας έγινε πρόταση να αλλάξουμε την θρησκεία μας και να πιστέψουμε στο κοράνιο, και τότε θα άνοιγαν με μιας οι πύλες της φυλακής. Σίγουρα θα παραγράφονταν τα χρέη σας, θα ανακάλυπταν το λάθος και θα επιστρέφαμε πίσω στο σπίτι μας. Πώς το ξέρω; Δυστυχώς έχουμε και από αυτούς τους αδερφούς πού λύγισαν εμπρός στον κίνδυνο λύγισαν στον πόνο και στην συμφορά. Εδώ στην φυλακή μας..., είχαμε έναν. Ήταν Χριστιανός και αλλαξοπίστησε, και μέχρι πρότινος ήταν αυτός πού έλεγχε τα πάντα. Οι δικοί μας τον αποκαλούσαν προδότη, Ιούδα και πολλά αλλά.
Εγώ συναναστρεφόμουν μαζί του, λόγω διακονήματος πού μου είχε αναθέσει. Ήταν πολύ πονηρός, πανέξυπνος. Όποιος όμως τον μιλούσε καταλάβαινε ότι τον απασχολούσε κάτι. Μια μέρα τον βρήκα με το κεφάλι σκυφτό, να κλαίει πίσω από το γραφείο του. τι έχεις εφέντημ; τον ρώτησα. τι έπαθες; τι σου συμβαίνει; Μπορώ να σε βοηθήσω;
-Τίποτε, μου είπε, συνέχισε να κάνεις την δουλειά σου και μην ασχολείσαι μαζί μου.
Πήγα στην δουλειά μου και όταν επέστρεψα, τον κοιτούσα.
Σήκωσε τα μάτια του, ήταν κλαμένα.
τι κοιτάς; ρώτησε.
Εσένα του είπα με θάρρος, και ξέρω τι σε βασανίζει. Έχω την λύση σου στα χέρια μου, και είναι μία. Επιστροφή στον εαυτό σου, στις ρίζες σου, στα ιδανικά σου, και προπαντός στον Χριστό μας. Αυτός σου λείπει. Γύρνα. Γύρνα όσο είναι καιρός, για να αλλάξει ή ζωή σου, να ηρεμήσεις και να περνάς καλά.
Γύρισε αγριεμένος και είπε: Ναι, όσο περνάς εσύ. Βλέπω τα χάλια σου.
Εγώ περνώ καλά και έρχονται καλύτερες μέρες. Βρήκα την ευκαιρία να του πω για τίς αγίες ήμερες του Πάσχα πού πλησίαζαν. Για την θυσία του Κυρίου, για την προσφορά Του για την άμαρτωλότητά μας.
Δεν μιλούσε. Είπα πολλά, εκείνος δεν μιλούσε. Στο τέλος με παρακάλεσε να σταματήσω. Είναι αργά τώρα, μου είπε. Όταν κλείσει μια πόρτα δύσκολα ν' ανοίξει, και μάλιστα όταν την πόρτα αυτήν την κλείσεις μόνος σου.
Αυτή ή πόρτα, είναι πόρτα ελευθερίας, του είπα. Δεν είναι σαν και αυτή την σιδερένια. Δεν είναι κλειδαριές. Ανοίγει και κλείνει ανάλογα με τίς διαθέσεις μας. Μόνο πού είναι και πόρτα ευθύνης. Πρέπει, όταν απλώσουμε το χέρι να την ανοίξουμε ή να την κλείσουμε, να ξέρουμε καλά τι κάνουμε....
Έτσι και σε μας. Το χέρι του θεού άνοιξε διάπλατα την πόρτα και μας έδωσε τον αέρα της ελευθερίας, της θαυμαστής παρουσίας, της μετανοίας.
Δοξολογούμε τον Κύριο και ευχαριστούμε όλους σας για την αγάπη σας.

Σε μια εποχή πού όλοι, ακόμη και τα ζώα, έχουν δικαιώματα, εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα της ελεύθερης πίστης μας
Αυτή την στιγμή πού σας γράφω παρακολουθώ στην τηλεόραση τον υπουργό πού μιλά στην τουρκική βουλή. Μιλά για την έννοια και αποστολή της δικαιοσύνης στους Τούρκους υπηκόους και στις μειονότητες πού ζουν στην χώρα.
Αναφερόταν με θαυμασμό στην απόλυτη ελευθερία πού έχουν οί μειονότητες εν αντιθέσει με άλλα κράτη και μάλιστα γειτονικά, πού δεν επιτρέπουν ούτε την ίδρυση τζαμιού για τίς λατρευτικές ανάγκες των μουσουλμάνων. Και εμείς εδώ, τους έχουμε, έλεγε, πασάδες στα ανάκτορα!
Είναι να γελά κανείς. Δεν ξέρω πού να πρωτοανάψω κερί. Σε ποιόν τάφο; Στου πατέρα μου, στης μάνας μου, στης αδελφής μου και Στου άνδρα της; Στου εξαδέλφου μου; Σάπισαν στις φυλακές και ούτε τάφο δεν έχουν, ούτε τα κοκάλα τους δεν βρέθηκαν. Και το χειρότερο, και αν ακόμη υπήρχαν τάφοι, δεν θα μπορούσα να τους ανάψω ένα κερί. Να τους διαβαστεί ένα τρισάγιο, να τους βάλω ένα σταυρό. Σε μια εποχή οπού όλοι, ακόμη και τα ζώα, έχουν δικαιώματα, εμείς εδώ δεν έχουμε το δικαίωμα της ελεύθερης πίστης μας.
Όμως ζει ό Κύριος ό Θεός. Απόδειξη το ότι ζούμε, και έχουμε την πίστη μας στην ψυχή μας ολοζώντανη Καίει σαν κάρβουνο. Με τέτοιες αναμμένες καρδιές ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε την Ανάσταση του Κυρίου μας.
Σας ευχαριστούμε όλους σας για τα τρόφιμα πού μας στείλατε, και σας ευχόμαστε καλή Ανάσταση, Χριστός Ανέστη.

Τόσα χρόνια πέρασαν και ακόμα οι πληγές να κλείσουν
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή.
Όποιος τραγούδησε αυτή την μεγάλη φιλοσοφία, πρέπει να ήξερε τι σημαίνει φυλακή και ιδιαιτέρως σκλαβιά. Δεν μπορεί όμως να ξέρει τι σημαίνει μια ώρα στις φυλακές της Τουρκίας.
Αν θέλει να μάθει, ας έρθει να δει εμένα. Να δει το σώμα μου. Τόσα χρόνια πέρασαν και ακόμα οί πληγές να κλείσουν. Για το χέρι πού λείπει δεν συζητώ, ούτε για την καρδιά πού είναι πληγωμένη....
Μιλάνε τα γεγονότα από μόνα τους. Μιλούν οί καταστάσεις, ή τραγικότητα στο σπίτι μου.
Τώρα ζω και είμαι ελεύθερος. Χρεωστώ ευγνωμοσύνη στον Άγιο Θεό και σε όλους σας, αλλά με ποιες προϋποθέσεις;
Με βγάζουν από το σπίτι, χρεωστώ σε φάρμακα, σε ρεύμα, σε νερό... τι να πω; Πώς να δουλέψω με ένα χέρι και με τόσες πληγές στο σώμα;
Ό Κύριος γνωρίζει.

Σε θέματα ομολογίας ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν πρέπει να καθυστερούμε
Ήταν πρωί όταν κτύπησε ή πόρτα του σπιτιού μας. Άνοιξα. Ήταν δύο αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα. Το αίμα μου πάγωσε.
τι θέλετε; ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα. Κάποια στοιχεία σας για την απογραφή των μειονοτήτων στην Τουρκία.
Μειονοτήτων; ρώτησα. Εμείς είμαστε Τούρκοι υπήκοοι, απάντησα.
Ψεύτικοι, όχι από γεννησιμιού σας Τούρκοι. Και το σπουδαίο, όχι μουσουλμάνοι. Πες μου αλήθεια, κυρά μου είσαι μουσουλμάνα;....
Αμέσως στο μυαλό μου πέρασε σαν κινηματογραφική ταινία, το θαύμα του Θεού πού ζήσαμε από την έξοδό μας από την φυλακή. Βούρκωσα από δέος για το όνομα του Κυρίου και της Παναγίας μας. Όχι, φυσικά, απάντησα. Είμαστε Χριστιανοί, γιατί έτσι μεγαλώσαμε, έτσι μάθαμε να πιστεύουμε στον ένα τον αληθινό Θεό....
Σήκωσε το χέρι του για να με κτυπήσει, αλλά αμέσως το κατέβασε, λέγοντας τι να σε κάνω, είσαι τυχερή πού ήρθαμε για απογραφή. Ρώτησε για ένα σωρό πράγματα. Έκανε το σπίτι άνω κάτω.
Έφυγαν, όμως δεν έμεινα ευχαριστημένη καθόλου. Γιατί; Γιατί, όταν με ρώτησε, αν είσαι Χριστιανή, εγώ έκανα 2-3 λεπτά για να απαντήσω. Έγκλημα μου και εύχομαι και παρακαλώ τον Θεό να με συγχωρέσει. Σε θέματα πίστεως και μάλιστα ομολογίας ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν πρέπει να καθυστερούμε....

Ή δική μας ζωή εδώ δεν έχει περιθώρια επιλογής
Σάς ευχόμαστε οικογενειακώς καλή Ανάσταση. Ανάσταση πραγματική, σαν την αναστάσιμη περίοδο πού από το καλοκαιρι, με την ευλογία του Θεού και την δική σας συμπαράσταση, περνούμε και ελπίζουμε να ζούμε πιο ελεύθερα.
Όσοι δεν ξέρουν, δεν μπορούν να νιώσουν και φυσικά να κατανοήσουν. Ή δική μας ζωή εδώ δεν έχει περιθώρια επιλογής. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο μαύρα πεδία, απλά το ένα είναι κατάμαυρο και το άλλο λιγότερο μαύρο. Τώρα αρχίζει να ροδίζει για μας. Τι θα αλλάξει στην νοοτροπία του ό Τούρκος; Στην συνείδηση του; Φυσικά και όχι. Αυτός δεν αλλάζει με τίποτε.
Όμως θα την ξέρετε την παροιμία πού λέει, ότι ό φόβος φυλάει τα έρμα. Αυτό θα γίνει. Από την μία ή προστασία του Θεού, πού θα σκεπάσει, πού φανέρωσε αυτό το έργο και από την άλλη ή καλή εντύπωση, ή καλή εικόνα πού λένε, να δείξουν το καλό πρόσωπο. Αυτό θα κάνει, έστω και με το ζόρι, ή εύρωπαϊζουσα Τουρκία.
Κάποτε όλες οί τιμές των προϊόντων ήταν σε δολάρια, τώρα όλα είναι σε ευρώ. τι άλλο μπορούν να κάνουν; "Έτσι τουλάχιστον στο σπίτι μας μέσα θα μπορούμε να κάνουμε τον σταυρό μας και να σηκώνουμε τα χέρια για να παρακαλούμε τον Μεγαλοδύναμο για την προστασία μας.
Προς το παρόν, βαθύτατα ευγνώμονες, ευχάριστου όλους εσάς για την συμμετοχή σας, για την αγάπη σα και την στήριξη σας και την αποστολή των τροφίμων.

Τότε είπα και εγώ μνήσθητί μου τον αμαρτωλό, Κύριε, σε παρακαλώ....
Παραμονές Πάσχα. Τα μάτια μου βουρκώνουν, όταν κάθομαι και σκέπτομαι. Τι σκέπτομαι; τι άλλο θα μπορούσα να σκέφτομαι! Τα περασμένα χρόνια. Τα χρόνια της φυλακής. Πάνε αυτά μου λένε. Πώς πάνε, πώς μπορεί να πάνε και να διαγράψουμε τόσα χρόνια πόνου;
Μία ημέρα αρρωσταίνει κάποιος και περνάνε δέκα για να συνέρθει. Όχι τόσα χρόνια στέρησης! Θυμάμαι πριν 4 χρόνια. Ήταν σαν αυτές τίς αγίες ήμερες. Άπλα υποψιαζόμουνα ότι πλησιάζομε προς το Πάσχα. Από το δάσος κοιτούσα ψηλά τα δένδρα. Οί ακτίνες όμως του ηλίου επειδή ήταν πυκνές οί φυλλωσιές των δένδρων δεν έφταναν κάτω, έμεναν ψηλά. Ακόμη και οί ζεστές ακτίνες σου, Θεέ μου, είναι μακριά μουρμούρισα, ας γίνει το θέλημα Σου.
Τίς σκέψεις μου, πού τίς μουρμούριζα και τίς ψιθύριζα τίς Άκουσε, δυστυχώς, ό επικεφαλής της φρουράς της φυλακής πού ήταν από πίσω μου και δεν τον πρόσεξα. Θα σου πω εγώ ποιο είναι το θέλημα Του, γουρούνι, μου είπε. Μου το είπε εμένα λίγο πιο κάτω. Θα σου πω εγώ.
Σήκωσε την μπότα του και μου έδωσε με μίσος μια δυνατή κλωτσιά, πού από το ξάφνιασμα και την δύναμη έπεσα κάτω, μέσα στις λάσπες. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά αισθάνθηκα να με χτυπά ένα ξύλο στην πλάτη με δύναμη. Ένιωσα ένα πολύ δυνατό τσούξιμο. Όμως για την αγάπη του Κυρίου, δεν μίλησα. Τίποτε δεν είπα. Πόνεσες; μου είπε. Δεν πήρε απάντηση. Αυτό τον εξόργισε πιο πολύ και άρχισε με μανία να με κλωτσάει και χτυπάει. Δεν ξέρω πόσο και πόσες ώρες. Πάντως με πόνους σε όλο μου το κορμί ξύπνησα στο κελί μου. Καημένε μου, μου είπε ό συγκάτοικος, σαν σήμερα είναι Μεγάλη Παρασκευή. Υπέφερες και εσύ. Συγκλονίστηκα. Άρχισα να κλαίω. Πόνεσα και εγώ για Εκείνον. Με Εκείνον μιλούσα. Τότε θυμήθηκα εκείνον τον ληστή και είπα και εγώ' Μνήσθητί μου τον αμαρτωλό,
Κύριε. Μνήσθητί μου, σε παρακαλώ.
Πέρασαν από τότε 3 χρόνια, και μας θυμήθηκε. ζούμε, έτσι όπως ζούμε, ελεύθερα. Μπορούμε να τον προσκυνούμε, δοξολογούμε και ευχαριστούμε.
Ευχαριστούμε και όλους όσους έτρεξαν, κοπίασαν και ενδιαφέρθηκαν για μας. Τώρα, Ναι, μπορώ να νιώθω την ζεστασιά του ήλιου στο σώμα μου και στην καρδιά μου.

Τραγικές καταστάσεις ζήσαμε στην φυλακή...
Τα μάτια μου τρέχουν, δακρύζουν συνέχεια. Δεν είναι από ευλάβεια λόγω των ήμερων της Μεγάλης Εβδομάδας. Δεν είναι γιατί είμαι ευαίσθητος άνθρωπος.
Φυσικά όλοι οί λόγοι πού έγραψα συντρέχουν, όμως πιο πολύ είναι ή θύμηση. Είναι αυτά πού ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Τα χρόνια στη φυλακή. Τραγικές καταστάσεις και γεγονότα ζήσαμε πού κάνουν μαύρη την ζωή μας και άφησαν στα σώματα μας πληγές, μα πιο πολύ στην καρδιά μας. Που να ξεχάσει ή δόλια; Είναι μαύρη και βγάζει πολλή πίκρα. Πέρασαν τόσοι μήνες, μα το μυαλό μας είναι κολλημένο εκεί. Όλο σκέπτεται, όλο φοβάται, όλο τρέμει. τι τρέμει; Θα σας γράψω ένα περιστατικό πού ζήσαμε.
Το περιστατικό έγινε στην τραπεζαρία της φυλακής.
Ήταν μία από τίς σπάνιες φορές πού τρώγαμε όλοι μαζί, διότι είχαμε επισκέψεις από το Υπουργείο των Εσωτερικών. Άρχισε να μίλα ευγενικά. Να λέγει, ότι δεν είμαστε στιγματισμένοι, επειδή κάποια στιγμή της ζωής μας ,μας οδήγησε σε κάποιο λάθος. Κάναμε μία ατιμία και πληρώνουμε. :
Το αίμα μου φούντωσε. Δεν μπορούσα να αντέξω τέτοιες κοροϊδίες και ψεύτικα λόγια. Ρώτησε έχει κανείς να πει τίποτε; Κανένα παράπονο; Δεν μιλούσε κανείς. Όλοι σιωπούσαν. Εγώ σήκωσα δειλά - δειλά το χέρι μου. Θέλω να σας πω ότι εμείς, εγώ και ή οικογένεια μου, δεν κάναμε καμία ατιμία. Δεν κλέψαμε, δεν αδικήσαμε, δεν παρανομήσαμε, και όμως βρισκόμαστε μέσα. Βρισκόμαστε στην φυλακή. Γιατί τόση αδικία; Γιατί τόση βαρβαρότητα; τι σας κάναμε;
Ποιος είσαι εσύ πού μιλάς; είπε ό επισκέπτης. Εσύ πού καταπάτησες ότι ευγενικότερο και ότι πολυτιμότερο έχει ό Τούρκος, το κοράνι; Εσύ πού ποδοπάτησες το κοράνι, τους κανόνες και την πίστη μου; Εσύ πού μεγαλώνεις σε ένα περιβόλι σαν αγκάθι και τρυπάς τα παιδιά μας; Εσύ πού όταν ό Χότζας φωνάζει κλείνεις τ' αυτιά σου; Εσύ, πού δεν με αγαπάς; Και πού ζεις πολύ σου είναι. Γι' αυτό από σήμερα θα ζεις και δεν θα ζεις. Θα αναπνέεις αλλά δεν θα ζεις. Δεν θα ξέρεις από πού θα σου έρχεται ή μπόρα. Ή φυλακή πού μέχρι σήμερα ήταν ένα σπίτι, τώρα θα είναι ένα μαρτύριο. Φύγε από μπροστά μου αλήτη, δολοφόνε της πίστης μου και της συνειδήσεως μου.
Πάρτε τον....
Δεν θα σας γράψω τίποτε άλλο. Τίποτε! βγάλτε μόνοι σας συμπέρασμα!!

Δακρύζω μπρος στα θαύματα και στο μεγαλείο της αγάπης του Θεού.
Ακόμη δεν μπορώ να κάνω μπάνιο μόνος μου. Τα χέρια δεν σηκώνονται ψηλά, δεν φτάνουν το ύψος του κεφαλιού. Ούτε μπορώ να τα ζορίσω, κάτω από τα χέρια, στις μασχάλες, υπάρχουν μεγάλες πληγές. Επουλωμένες φυσικά αλλά πληγές πού τα αγγεία ακόμα δεν έκλεισαν και οί μυς πού υπάρχουν πονάνε ακόμη πολύ. Τόσο πολύ πού δεν μπορώ να μην τα σκέπτομαι.
Επτά ολόκληρες ήμερες με είχαν δεμένα τα χέρια μου με σχοινί, ψηλά, όρθιο, και ανά μία ώρα με γκλόπ μου χτυπούσαν τίς μασχάλες με δύναμη. Έχει δημιουργηθεί ένα πρήξιμο σαν ένα πορτοκάλι. Δεν έκλειναν τα χέρια. Δεν έπιαναν τα δάκτυλα ούτε πιρούνι. Δεν αιματωνόνταν καθόλου.
Ξεχνιέται αυτό; Ζητούσαν να υπογράψω για το σπίτι. Εγώ είπα' ή υπογράψω ή όχι χαμένος θα είμαι στην φυλακή. Ή υπογράψω ή όχι το σπίτι θα το χάσω. Τουλάχιστον ας μην υπογράψω να έχω την συνείδηση μου ήσυχη, ότι δεν τους το χάρισα. Δεν πίστευα ότι θα βγω. Όμως τώρα πού βγήκα πήγα να δω τι απέγινε το όμορφο σπιτάκι μου με τα δένδρα και τον κήπο. Εκείνο το σπίτι πού γεννήθηκα εγώ και τα παιδιά μου, είναι τώρα ένα μοντέρνο Ξενοδοχείο 5 αστέρων. Με πείραξε" δεν λέω ούτε ψάχνω να βρω ποιος και γιατί το έκανε. Δεν με νοιάζει. Εγώ χαίρομαι πού ζω, χαίρομαι πού είμαι παρόν στην ζωή και ευχαριστώ τον Κύριο, πού μου έδωσε αυτήν την δυνατότητα να δοξάζω το όνομα Του και να προσκυνώ την εικόνα Του, έστω και στα κρυφά, και να διαβάζω τα διδακτικά βιβλία της πίστης μας.
Δακρύζω μπρος στα θαύματα πού ζω. Δακρύζω στο μεγαλείο της αγάπης του Θεού. Αυτόν τον χρόνο έζησα μέσα σε αγρυπνίες, σε εξομολογήσεις, όσα δεν έζησα από μικρό παιδί.
Παρακαλώ τον Κύριο να μας αξιώσει όλους να πάμε κοντά Του, και να σας έχει όλους σας καλά.

Αντί ένα ευχαριστώ άρχισαν να με τυραννούν για να πεθάνω....

Ή περίοδος από τα Χριστούγεννα μέχρι το Πάσχα πέρασε πολύ γρήγορα.... Με ζεστή καρδιά, γεμάτη από συγκίνηση, από σεβασμό και θαυμασμό για όσα περνάμε ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε στις καρδιές μας τον Βασιλέα τον βασιλευόντων, τον Κύριόν μας. Τον προστάτη και Αφέντη της ζωής μας. Ή περίοδος αυτή πέρασε γρήγορα, γιατί ό Κύριος ευλογεί κάθε μας κίνηση, όλων πού βγήκαμε από την φυλακή.
Μετά από τόσες μπόρες και συμφορές, μετά από τόσες πίκρες, έτσι εν ψυχρώ, όταν έσπασα το πόδι μου, με νάρκωσαν. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Αναρωτήθηκα, πώς ένας φυλακισμένος τυγχάνει τέτοιας τιμής να πάει στο νοσοκομείο, και μάλιστα μετά συνοδείας; Και όταν μετά 4 ήμερες συνήλθα και ξύπνησα στην εντατική, μου έλειπε το ένα νεφρό μου. Το δώσανε για να σώσουνε την γυναίκα του διευθυντή της αστυνομίας. Ήμουν εγώ ό τυχερός..., και αντί ένα ευχαριστώ, άρχισαν να με τυραννούν για να πεθάνω, για να μην ζω και υπάρχει μάρτυρας πού το λέει αυτό.
Όμως μέσα στην φυλακή πού να τολμήσω να μιλήσω; Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί γέμισε το σπίτι μας από τρόφιμα. Μόνο ό Θεός ξέρει πόσο τα χρειαζόμαστε, τι ανάγκες έχουμε....
Μέσα από το βάθος της καρδιάς μου ευχαριστώ όλους σας για την αγάπη και την καλοσύνη σας.

Καιγόμουν όταν τα σκεπτόμουν μέσα από την φυλακή
Παραμονές των Χριστουγέννων στο σπίτι μας ζούσαμε από πριν τούτες τίς όμορφες και αγιασμένες ήμέρες της περιόδου αυτής της νηστείας. Ζούσαμε την γέννηση του Θεανθρώπου. Ζούσαμε αυτήν την προεόρτια αύρα. Διαβάζαμε, νηστεύαμε, προσευχόμασταν πιο εντατικά πιο θερμά και κοινωνούσαμε πιο τακτικά.
Είναι όμορφη και ευλογημένη αυτή ή χριστουγεννιάτικη περίοδος με γιορτές και μεγάλες προσδοκίες.
Μεγάλο γεγονός και κοσμοσωτήριο περιμένουμε. Καιγόμουν όταν τα σκεπτόμουν όλα αυτά μέσα από την φυλακή. Έλιωνα από καημό, από στεναχώρια, από θλίψη και πόνο. Λαχταρούσα να ξαναζήσω προεόρτιες και ευτυχισμένες γιορτινές μέρες...
Και εισάκουσε ό Θεός την προσευχή μας, την επιθυμία μας. Εισάκουσε τον διακαή πόθο μας και μας λύτρωσε....
Σας ευχαριστούμε για όλα.

Μετά από ατελείωτες ώρες ξύλου, θλίψεως και συμφοράς, ήρθε ή ευλογημένη επίσκεψη του Θεού.
Προ έξι ημερών του Πάσχα ήλθε Ιησούς, λέει κάπου το Ευαγγέλιο. Δηλαδή λίγες μέρες πριν από το Πάσχα έκανε επίσκεψη.
τι περίεργο! Δύο χιλιάδες χρόνια μετά, πέρυσι έκανε το ίδιο, την ίδια κίνηση αγάπης. "Έκανε επίσκεψη σε κάποιους ανάξιους και τιποτένιους, σαν και εμάς, πού δεν μας άξιζε καθόλου μια τέτοια επίσκεψη.
«Αγαπημένοι μου εν Χριστώ αδελφοί....», ήταν ή αρχή του γράμματος σας. Ποιος να το πίστευε; Μετά από τόσες δεκαετίες απελπισίας, μετά από ατέλειωτες ώρες ξύλου, θλίψεως και συμφοράς, ήρθε ή ευλογημένη επίσκεψη του Θεού, μέσω του γράμματος σας. Το τι αισθάνομαι από τότε, τόσο εγώ, όσο και ή γυναίκα μου και τα παιδιά μου δεν περιγράφεται. Αισθήματα ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας μας διακατέχουν και ή καρδιά μας είναι πλημμυρισμένη από δοξολογία στον Θεό. Σάς ευχαριστώ για όλα.

Να ευγνωμονείς τον Θεόν..., σε λίγο καιρό θα βγεις
Ερχόταν συχνά στο γραφείο του διευθυντή. Είπα να μην σας το γράψω, να το θάψω στην μνήμη μου. Άλλα αυτοί δεν σέβονται τίς πράξεις τους, εγώ θα σεβαστώ τα
λόγια μου;
Ήμουν για ένα μεγάλο διάστημα σ' αυτή την φοβερή φυλακή με την χειρότερη φήμη από όλες τίς φυλακές της χώρας μας Εκεί λοιπόν βρέθηκα ως σερβιτόρος του διευθυντή.
Μαγείρευα ειδικά μενού και τα σερβίριζα..., ανάλογα με περιστάσεις. "Ένας από τους πιο γνωστούς και τακτικός επισκέπτης και φίλος του, ήταν ό ......................
Ναι, τον ξέρω προσωπικά. Ήταν φίλος της οικογένειας μου. Όταν ήμασταν όλοι στο σπίτι τον είχαμε συχνά στο σπίτι. Ήταν ακούσια ή εικόνα πού έβλεπα στο γραφείο του τρομερού διευθυντού. Μπεκρόπιναν, δεν κρατούσαν καμία νηστεία, κάπνιζαν και γελούσαν με αστεία χυδαία....
Κάποια μέρα, δεν άντεξα και σε κάποια στιγμή πού έμεινε μόνος του, τον μίλησα, τον παρακάλεσα λίγο να βοηθήσει να περνώ καλά. Τον θύμισα ποιος είμαι και την οικογενειακή μου κατάσταση.
Μου είπε' «θεώρησε το θέμα σου τελειωμένο. Από αύριο θα είσαι σπίτι σου......
Χάρηκα, πέταξα από την χαρά μου. "Έκλαιγα όλη την νύχτα ευχαριστώντας τον Θεό για την χαρά πού μου έδωσε.
Και εκεί μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, μια αναλαμπή στο κελί. "Ένα φως και μια ήρεμη γλυκεία φωνή ακούστηκε.
Ηρέμησε, παιδί μου, μην χαίρεσαι από τώρα άδικα. Αύριο φεύγεις, άλλ' όχι από την φυλακή. Απλά μετατίθεσαι από εδώ άλλου. Και να ευγνωμονείς τον Θεό πού δεν πεθαίνεις. Όμως σε λίγο καιρό θα βγεις. Αυτή σου ή μετάθεση θα αποβεί πάρα πολύ ευλογημένη για την ελευθερία σου...
Έτσι και έγινε....
Σήμερα ζω ευτυχισμένος, αν και δεν έχω τίποτε. Ούτε και είμαι αρτιμελής. Είμαι σακατεμένος. Όμως ζω, αναπνέω ελεύθερα, και είμαι χαρούμενος πού κοινωνώ μετά τόσα χρόνια....
Όλους σας ευχαριστούμε για την χαρά πού μας προσφέρετε.

Ή μεγαλύτερη θωράκιση μας είναι ή πίστης μας
Σεισμός, σεισμός, βοήθα μας Χριστέ μου, Παναγία μου, φώναξε ή γυναίκα μου, και έτρεχε από εδώ και από εκεί. Εγώ έμεινα εκεί σιωπηλός με κατεβασμένο το κεφάλι. Σε μια στιγμή μου λέει' είσαι αναίσθητος, δεν φοβάσαι; Γύρισα και την κοίταξα ατάραχα. Την είπα κάθισε εδώ. Φοβάσαι εσύ τον σεισμό; Εσύ πού δεν φοβήθηκες τόσα χρόνια φυλακής; Εσύ πού έζησες μετά από τόσα βασανιστήρια, τόσο ξύλο, τόση μοναξιά; Φοβάσαι! τον σεισμό εσύ πού έζησες το θαύμα και το μεγαλείο του Θεού; Μαζί δεν ζήσαμε εδώ και ένα χρόνο τόσα θαύματα; Ντρέπομαι και για σένα και για μένα πού πτοήθηκα προς στιγμήν από τίς φωνές σου. Όμως ρωτάω: Ένας χριστιανός, όταν είναι κάτω από την αγάπη και την προστασία του Θεού, μπορεί ή πρέπει να φοβάται; Σίγουρα όχι.
Δίδαγμα για όλους ότι ή μεγαλύτερη θωράκιση μας είναι ή πίστη μας.
Θερμές ευχαριστίες σε όλους σας για την αγάπη σας. Γέμισε το σπίτι από όλα τα καλά του Θεού.

Ανατριχιάζουμε στο διάβασμα αυτών των γεγονότων
Ειλικρινά μας κάνατε το καλύτερο και πολυτιμότερο δώρο. Ένα βιβλίο πού κάθε του σελίδα είναι ένας καημός, ένα τεράστιο βάσανο, μια αληθινή περιπέτεια Ακόμη και εμείς πού ζήσαμε και νιώσαμε όλες αυτές τίς εμπειρίες, ανατριχιάζουμε στο διάβασμα αυτών των γεγονότων και των καταστάσεων. Αυτά φυσικά είναι μόνον ή κορυφή της πυραμίδας όλων όσων συνέβησαν απλά τώρα ελαττώθηκαν λίγο τα επεισόδια, όχι για άλλο λόγο αλλά διότι ελαττωθήκαμε και εμείς. Αφανιστήκαμε και εμείς και καταστραφήκαμε από όλες τίς απόψεις
Ό μόνος λόγος πού συρρικνώθηκαν όλες αυτές οί καταστάσεις είναι ότι δεν υπάρχουν σήμερα Έλληνες με περιουσία στην χώρα μας, εκτός από μερικούς
ο Θεός θα μας κρίνει όλους μας. Μέσα από τα μύχια της καρδιάς μου σας ευγνωμονώ τι εμφανίσατε με αυτόν τον απλό τρόπο και το σωστό τρόπο το τι περνάμε……

Στη ζωή μου δεν έζησα τέτοια ευτυχισμένη περίοδο.; Χαλάλι τόσα χρόνια πού ήμουν στα κάτεργα.
Πέρυσι, σαν νεόφερτος, βρέθηκα στην θέση αυτών πού βγήκαν τώρα, και βλέπουν τον ουρανό και αναπνέουν ελεύθερα.
Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε από τίς όμορφες γιορτές και όλα τα της εκκλησίας μας.
Εφέτος όμως κατασυγκινηθήκαμε όλοι μας, από δε-; ος και χαρά, από ιερότητα στιγμών ανεπανάληπτων πού ζήσαμε. Πρώτος ό γέροντας πού δεν μπορούσε να διαβάζει από το κλάμα. Έκλαιγε συνέχεια. Στο τέλος των βαπτίσεων παρεκάλεσε να κάνουμε ατομική προσευχή, για πέντε λεπτά, ό καθένας ξεχωριστά.
Στην ζωή μου δεν έζησα και δεν νομίζω ότι θα ξαναζήσω τέτοια ευτυχισμένη περίοδο. Χαλάλι τόσα χρόνιο πού ήμουν στα κάτεργα για το τίποτα. Ό Κύριος με αποζημίωσε με τέτοιο θαυμαστό τρόπο.... Μείναμε εκεί κα στο τραπέζι οπού ακούσαμε τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα και χριστουγεννιάτικους ύμνους. Τα έψαλλαν με όλη τους την ψυχή για τον Θεό, αλλά και για μας.
Χριστός γεννιέται, χαρά μεγάλη στην οικουμένη.

Νιώσαμε ζεστασιά και ότι έχουμε ένα στήριγμα
Για δεύτερη φορά ακούσαμε τα ωραία σας μηνύματα. Το γράμμα σας μας άγγιξε, νιώσαμε ζεστασιά και ότι έχουμε ένα στήριγμα, ένα χέρι πού μας βοηθά, μια καρδιά πού μας σκέπτεται και στηρίζει, ένα αδελφό και φίλο....
Για μας τα γράμματα σας είναι παρηγοριά, είναι βάλσαμο και στήριγμα. Για μας ή καλημέρα σας αυτί είναι ελπίδα σωτηρίας. Είναι διαβεβαίωση ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά έχουμε προστάτες και αδελφούς.
Εύκολο είναι να βαπτίσεις ψυχές, δύσκολο είναι να τις κατευθύνεις, να τις οδηγείς σωστά και να τις αγαπάς. Εύκολα είναι τα λόγια, αλλά οί πράξεις είναι δύσκολες....

Ευχαριστήρια επιστολή

Κύριε Στυλιανέ, χαίρετε.
Σάς ζητώ συγγνώμη πού δεν σας έγραψα. Ή αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω να διαβάζω και να γράφω, και δεν μου είναι εύκολο να εξομολογούμαι τις σκέψεις μου και αυτά πού θέλω στον καθένα... Όμως στην κυρία... έχω εμπιστοσύνη...
Αυτή την φορά οί εξετάσεις ήταν πιο πολλές...
Λίγες μήνες είναι πού βγήκαμε από το κολαστήριο της φυλακής. Ζήσαμε κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες. Κάτω από βασανιστήρια τρομερά. Ή ψυχή μας μαύρη, οι καταστάσεις φοβερές.
Κατόπιν, πού ή θέληση του Θεού, με την αγάπη όλων σας, μας έβγαλε έξω, προσπαθήσαμε να ζήσουμε με γιατρούς, θεραπείες, φάρμακα και τεχνίτες αναπνοές....
Στο σπίτι της κυρίας ζήσαμε την αγάπη του
Χριστού. Ζήσαμε θαύματα. Ανεβαίναμε κάθε μέρα πνευματικά. Νιώθαμε την παρουσία του Θεού μέσα μας και γύρω μας. Νιώθαμε ένα χέρι να μας προστατεύει. Αισθανόμασταν ότι έχουμε σπίτι, φίλους, συγγενείς και αδέλφια....
Εξ ονόματος όλων της οικογένειας μας σας υπόσχομαι ότι θα τιμήσουμε το σπίτι αυτό πού ευλόγησε με την παρουσία του ό άγιος Φιλόθεος....
Ευχαριστούμε για την αγάπη σας, για τα τρόφιμα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ .
Ο ΑΣΚΗΤΗΣ και ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980).
ΤΕΤΡΑΜΗΝΙΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ.
ΤΕΥΧΟΣ 5. ΜΑΙΟΣ –ΙΟΥΝΙΟΣ 2002.
ΤΕΥΧΟΣ 12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2004-09-12
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΥΨΕΛΗ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ